8 maart 2024 - Internationale vrouwendag

Het ‘vrouw-zijn’ vieren,

Vandaag is het internationale vrouwendag. En dit jaar is het thema: ‘één wereld, duizend vrouwen’. Laat ik, in dat kader, dan vandaag 1 van de vrouwen zijn met een ander geluid. Want, in tegenstelling tot veel berichten die vandaag in mijn tijdlijn voorbij komen van vrouwen die zich achtergesteld voelen, vier ik het vrouw-zijn. Waarom?

🍀 ik voel me als vrouw al mijn hele leven op waarde geschat en behandeld

🍀 ik heb altijd een gelijk (of soms zelfs hoger) inkomen gehad als mannelijke collega’s in soortgelijke functies

🍀 mijn echtgenoot doet minstens net zoveel in het huishouden als ik

🍀 ik ervaar alle ruimte om zelf de balans te bepalen tussen werken en zorgen voor de kinderen

En bovenal:

🍀 ik voel me enorm gezegend en bevoorrecht dat ik als vrouw, moeder, leven mocht dragen en geven aan twee prachtige zonen. Iets wat een man nooit op die manier zal kunnen ervaren

Ik besef dat er veel vrouwen zijn die (nog) geen gelijkwaardigheid ervaren. Dat is verdrietig en een hele goede reden om er op een dag als vandaag extra aandacht voor te vragen.

Tegelijkertijd zie ik ook om me heen dat vrouwen steeds meer rechten krijgen, soms zelfs ten koste van de mannen… dus misschien komt er over een paar jaar ook wel als tegenreactie een internationale mannendag. (Of is die er al?)

Eigenlijk zou het allermooiste zijn als er helemaal niet zo’n dag hoeft te zijn. Niet voor vrouwen, niet voor mannen. Omdat we allemaal ervaren hoe tof het is om mens en uniek (en daarin juist gelijk) te zijn. En omdat we allemaal met waarde worden behandeld.

Maar, tot die tijd vind ik het eigenlijk gewoon heel fijn om vrouw te zijn. Dus vandaag ben ik extra dankbaar. En gun ik alle andere vrouwen (en mannen) hetzelfde.

Deze foto is een aantal jaren geleden gemaakt, maar laat wat mij betreft perfect zien wat er o.a. zo mooi en magisch is aan ‘vrouw-zijn’ 🍀​

Beeld: de negen muzen uit de Griekse mythologie

Energie voor dat wat energie geeft. Dat is mijn credo en tevens de basis van mijn werk en de hoofdboodschap in mijn boek. Daarom wordt het hoog tijd dat ik iets ga delen over de meest krachtige energie die er bestaat en die niet alleen een grote rol speelt in onze relaties, maar ook in het behalen van succes en het waarmaken van onze dromen: onze seksuele energie, ook wel scheppingsenergie.

Wij, mensen, zijn gecreëerd door en vanuit seksuele energie. Een energie die zo krachtig is dat het leven kan creëren. Deze scheppingskracht is de basis van ons bestaan en zit letterlijk vol potentie. Niet alleen voor het creëren van nageslacht, maar ook voor het creëren van genialiteiten op het gebied van kunst, sport, leiderschap of levenswerk. Dus hoe meer seksuele / scheppings energie je bezit, hoe groter de kans dat je geniaal goed bent of wordt in wat je doet. Mits je het goed gebruikt én er verantwoordelijk mee omgaat. De vele #metoo verhalen van de afgelopen jaren laten helaas zien dat seksuele energie ook verkeerd ingezet kan worden, met grote schade als gevolg. Het wordt dus hoog tijd dat we dit onderwerp open en eerlijk met elkaar gaan bespreken en meer over deze energie gaan leren, zodat we er verantwoord mee omgaan én het zelfs kunnen gebruiken om de wereld een beetje beter en mooier te maken.

Napoleon Hill deed in het begin van de vorige eeuw twintig jaar lang onderzoek naar de denkwijze, handelwijze en zienswijze van 25.000! mensen die op uitzonderlijke wijze hun dromen waarmaakten. Zijn bevindingen publiceerde hij in de bestseller 'Think and grow rich'. Eén van de sleutels die hij ontdekte was dat briljante kunstenaars en artiesten en de meest succesvolle leiders werden gedreven door (getransmuteerde) seksuele energie. Dit was dé brandstof waardoor zij konden excelleren, mits zij die energie niet verspilden, maar transmuteerden naar scheppingsenergie voor een ander doel.

Het is niet voor niets dat zoveel beroemde kunstenaars en artiesten uit de oudheid een Muze hadden. Een onbereikbare liefdesgodin. Een bron van inspiratie voor het maken van kunst, die dan ook vaak in de vorm van een muziekstuk, gedicht, schilderij of beeldhouwwerk een ode werd aan de Muze.

Maar een Muze is niet alleen van vroeger, ze is van alle tijden. Het kan dat leuke meisje langs de lijn zijn bij het sporten, dat zorgt voor betere prestaties. Die aantrekkelijke collega, die maakt dat je net dat stapje meer zet. De onbereikbare liefde waar een hit voor wordt geschreven en zo zijn er eindeloos veel voorbeelden te noemen waarbij mensen beter gaan presteren in de aanwezigheid van iemand die ze aantrekkelijk vinden of zelfs alleen maar met die persoon in gedachten. Dit geeft een extra dosis energie, inspiratie en drijvende kracht om het beste uit jezelf te halen. En dan vooral als die liefde (seksueel) niet bereikbaar of zelfs verboden is.

En dat is dan ook precies waar het om gaat bij ‘sekstransmutatie’: seksuele energie laten stromen, maar vervolgens bewaren in je lichaam om daar de focus te verleggen en de energie te transmuteren (omvormen) naar creatie- of scheppingsenergie, zodat het kan worden benut om ambities of doelen waar te maken, anders dan ‘de daad’ of het krijgen van een orgasme.

In eerste instantie is de focus van seksuele energie meestal de geslachtsdelen. Bij het transmuteren is het de kunst om deze energie naar andere plekken van het lichaam te brengen, zoals het hart, het hoofd of het hele lichaam. Dit kan gedaan worden door ademhalingsoefeningen, door fysieke inspanning en door visualisatie, meditatie of simpelweg door aan iets anders te gaan denken. En dan het liefst te focussen op je ambities, dat wat je in de wereld wilt zetten of waar jij liefde aan wilt geven. Want, laten we niet vergeten dat seksuele energie ook getransmuteerd kan worden via het hart voor het aangaan van een liefdevolle verbinding. Seks hebben wordt dan 'de liefde bedrijven', dé basis voor een duurzame liefdesverbinding of huwelijk. Dit is waarom religieuze mensen leren om zichzelf 'te bewaren' voor hun ware liefde en met seks te wachten totdat ze getrouwd zijn. Dat voelt misschien als een ouderwets idee, maar zo gek was het dus misschien toch niet. Net zoals profvoetballers en andere topsporters die de opdracht krijgen van hun trainer om zich te onthouden van seksuele activiteiten vanaf de dag voor een belangrijke wedstrijd, zodat ze al hun energie kunnen stoppen in het behalen van een topprestatie. Daar zit dus ook een belangrijke kern van waarheid in.

De focus van je seksuele energie verleggen, transmuteren, vraagt een hoge mate van wilskracht, training en toewijding: ‘meesterschap’. Geen makkelijke klus, want seksuele energie is sterk gekoppeld aan lust en dan is het de primaire neiging om seksuele energie zo snel mogelijk om te zetten naar (kort) genot.

Laten we het vergelijken met benzine. Als je benzine los laat stromen en er een vuurtje bijhoudt, vat het op spectaculaire wijze vlam. Maar al snel gaat het vuur uit omdat de brandstof is verdwenen. Het kan dan ook niet meer op een andere manier worden benut. Het is letterlijk opgebrand.

Zo is het ook met seksuele energie. Als deze stroomt en zo snel mogelijk een uitweg zoekt door een orgasme, dan zet het je even op spectaculaire wijze in vuur en vlam, geeft het een heerlijk gevoel van ontlading. Maar, snel daarna dooft het vuur en is de brandstof verdwenen en niet meer te benutten voor andere doeleinden. Het is figuurlijk opgebrand.

Gelukkig is seksuele energie een vorm van energie die in de mens opnieuw kan worden opgewekt. Je krijgt dan iedere keer een nieuwe kans om je seksuele energie te transmuteren. Mits je er überhaupt kennis en weet van hebt natuurlijk. Door dit te lezen behoor jij vanaf nu tot dé groep potentiële genieën, die weet heeft van het principe van seks transmutatie. Dit geeft je een keuze. Dus, waar stop jij vanaf nu je energie in? Word of blijf jij de meester van je seksuele energie? Of geef je de controle én verantwoordelijkheid uit handen en laat je je overmeesteren door je seksuele energie.

De laatste is niet alleen zonde van het verspilde potentieel, maar het kan zelfs schadelijk zijn. Denk maar weer eens aan de metafoor van de benzine. Zodra de benzine vrij stroomt en andere mensen raakt, kan kan het desastreuze gevolgen hebben als het vlam vat.

En dat is ook zo met seksuele energie die zich meester kan maken van een persoon die niet geleerd heeft daar verantwoordelijk mee om te gaan. Waardoor het kan ontvlammen op een manier die ongewenst is en daardoor veel schade aanricht. Denk aan de verhalen over grensoverschrijdend gedrag die de afgelopen jaren naar buiten zijn gekomen. De ‘daders’ waren vaak mannen die werkzaam waren in de entertainment-, kunst-, of sportwereld of grote leiders binnen bijvoorbeeld de filmindustrie. Niet verrassend dat het juist daar veel voorkomt, want dit zijn creatieve en competitieve vakgebieden die je vooral met succes kunt uitvoeren als je seksuele scheppingsenergie volop stroomt. Want, dat is immers de brandstof om te kunnen excelleren in kunst, sport of leiderschap. Dus tja, dan is het ook bijna te voorspellen dat juist in die omgevingen het gevaar van grensoverschrijdend gedrag meer op de loer ligt. Zeker als de kennis over sekstransmutatie en het belang van verantwoord omgaan met je seksuele driften ontbreekt. En dat is om meerdere redenen doodzonde. Ik noem er hier drie:

Allereerst natuurlijk omdat er mensen slachtoffer kunnen worden van die (in de basis zeer krachtige en potente) energie. Dat gebeurt als het zich uit in de vorm van bijvoorbeeld het sturen van een ongewenste dickpic, een aanstootgevende aanraking of opmerking, aanranding of verkrachting. Dit is beschadigend, zowel voor het ‘slachtoffer’, maar uiteindelijk ook voor de ‘dader’. Die, als het vuur eenmaal is opgebrand, waarschijnlijk met een enorme kater en een gevoel van schuld en schaamte terugkijkt op het feit dat de seksuele energie de macht heeft overgenomen, met alle schadelijke gevolgen van dien. Natuurlijk zijn er ook ‘daders’ die niet beschikken over een sterk ontwikkeld moreel kompas of waarbij een gezonde mate van zelfreflectie of empathie ontbreekt. Maar ik geloof dat de meerderheid van de ‘daders’ het eigenlijk zelf ook helemaal niet had gewild op deze manier.

Bij studentenverenigingen, waar dit soort misbruik van seksuele energie helaas vaak voorkomt, wordt het schuldgevoel en de schaamte in eerste instantie vaak nog puberaal weggebrald en -gedronken. Maar, als je eenmaal een volwassen rolmodel of leider bent, of je krijgt een gezin met kinderen. Dan weet ik vanuit gesprekken die ik hierover heb gehad, dat het gevoel van falen, schaamte en schuld de overhand krijgt. Ook met terugwerkende kracht voor dingen die misschien al heel lang geleden zijn gebeurd. En als je al niet door jezelf of je naaste omgeving wordt veroordeeld voor je daden, dan worden tegenwoordig steeds meer 'daders' aangeklaagd én veroordeeld via ons rechtssysteem. Dus uiteindelijk zijn er, bij het onverantwoord omgaan met seksuele energie, alleen maar slachtoffers.

De tweede reden waarom het zonde is als seksuele energie uitsluitend in de vorm van seks of een orgasme wordt gebruikt, is omdat je daarmee de scheppende potentie die deze energie in zich heeft, verspilt. Want, in plaats van kortstondig genot, kan de energie ook worden gebruikt als brandstof voor het behalen van doelen, het maken van een liefdesverbinding of het najagen van je dromen, waarvan je nog jaren, of misschien zelfs levenslang de vruchten kunt plukken. Het één sluit het ander natuurlijk niet uit. Want zo nu en dan kort (wederzijds) genot, afgewisseld met werken aan lange termijn doelen, kan ook heel bevredigend zijn.

De derde, op dit moment zeer actuele, reden waarom het jammer is dat er te weinig kennis is van transmutatie, is dat er steeds meer mensen bang zijn geworden voor hun eigen seksuele energie of die van de ander. Met als gevolg dat ze het onderdrukken of het afkeuren en zichzelf daarmee afsnijden van de cruciale levensenergie. Dit is niet zonder gevolgen voor de mentale, fysieke en sociale gezondheid. Want, zoals al meerdere keren herhaald: onze seksuele energie is tevens onze scheppingskracht, ons levensvuur. Die hebben we nodig om ons levend te voelen en gezond te blijven. Laten we er daarom in hemelsnaam niet bang voor worden, maar het zien als een groot en waardevol geschenk en er vooral op een juiste manier mee leren omgaan. Verantwoordelijkheid nemen, onszelf trainen en meesterschap tonen. Hoe jonger we dit leren, hoe beter.

Als er iemand is die jouw seksuele energie kan ‘aanzetten’, dan is dat een cadeau. Want op die manier voel je je meer levend en krijg je toegang tot die unieke en waardevolle scheppingskracht. Als er vervolgens geen mogelijkheid is om die energie te ontladen met die persoon in de vorm van seks, dan is dat het tweede cadeautje, hoe frustrerend het in eerste instantie misschien ook voelt. Want, doordat de energie wel wordt opgewekt, maar je het niet kunt delen met de persoon waarmee je het zou willen delen, word je uitgedaagd om het te ‘bewaren’ in je lichaam. Deze energie is zo krachtig dat het hoe dan ook een uitweg zoekt om iets te scheppen. Als je jezelf in dat geval kunt beheersen en je focust op een ander doel, het liefst je grootste ambitie of droom, dan zal de seksuele energie transmuteren en je inspireren om te gaan creëren. 

Ook hiervoor kunnen we opnieuw benzine als metafoor gebruiken. Als we kijken naar een auto, dan zit daar een brandstoftank in. Hier wordt de benzine in bewaard en gedoseerd afgegeven, zodat het gebruikt kan worden om de motor te laten draaien en de auto te laten rijden. Op deze manier kan een tank vol benzine ervoor zorgen dat je kilometers ver kan rijden en echt ergens kunt komen waar je wilt. Maar daarvoor moet de brandstof wel ín de tank blijven en gedoseerd worden afgegeven met een heel helder doel. De auto laten rijden. Als we dezelfde hoeveelheid benzine over de auto gieten, kun je er geen kilometer mee rijden. Sterker nog.. dit is levensgevaarlijk.

Het is dus van belang dat we de seksuele energie in ons lichaam leren bewaren, zoals dat wordt gedaan met benzine in een benzinetank in de auto. Op die manier kan het gedoseerd worden gebruikt als brandstof op weg naar je doel.

Als je bang bent (geworden) voor de benzine / je eigen seksuele energie, dan kan het gevolg zijn dat je denkt ‘laat die benzine maar zitten’ óf ‘laat ik die seksuele energie maar wegduwen, veel te link’. En dat is doodzonde.. Alsof je een prachtige auto voor de deur hebt staan die je nergens brengt, omdat je geen brandstof in de tank durft te doen.

Nou, volgens mij is de boodschap ondertussen wel helder.
​
Omarm je seksuele energie, bewaar het in je lijf en transmuteer het naar scheppingsenergie waarmee je je dromen waarmaakt. Zie de mensen/Muzes die seksuele energie of inspiratie in je opwekken als een geschenk, maar niet als het object van je verlangen (als dat niet gepast of onwenselijk is). Neem de verantwoordelijkheid om jezelf te trainen op het gebied van sekstransmutatie en je zult rijkelijk beloond worden met voldoening en succes in dát wat je met die energie manifesteert.

\Why talk? Dit waren de woorden die bij me opkwamen toen ik door een quote van Thijs Lindhout werd herinnerd aan de onbeschrijfelijke kracht van oogcontact en de verbinding die daaruit kan ontstaan. Verbinding met de ander, je zelf én dat wat er verteld wil worden, maar waar geen woorden voor zijn.

Thijs beschrijft dit heel treffend naar aanleiding van een interview dat hij had met Bentinho Massaro (bron https://thijslindhout.nl/intens-183-een-zoektocht-naar-verlichting-bentinho-massaro/): 'Na het interview praatten we nog even na. Op een gegeven moment viel het gesprek stil en keken we elkaar minutenlang aan. Dit was onaangekondigd en ontstond ter plekke. Alle emoties gingen door me heen: gêne, ongemak, verlegenheid en onzekerheid. Maar toen ik daar aan overgaf kwam rust, flow en vooral een bizarre energetische verbinding. Bizar hoe je 1,5 uur met elkaar kan praten en dat daarna 2 minuten stilte meer indruk maakt. Dit ontstaat natuurlijk niet zo maar. Ik heb 180 interviews gedaan en dit nog nooit meegemaakt.'

De grootste interne shift die ik in mijn leven heb ervaren, was tijdens een vergelijkbare waarnemingsoefening bij Phoenix Opleidingen. De opdracht was om elkaar, in tweetallen, een paar minuten lang aan te kijken, terwijl we met onze energie en aandacht van onszelf, naar de ander, naar de plek van 'de toeschouwer' gingen. Dit zorgde, dwars door het initiële ongemak heen, voor een instant liefdevolle, krachtige en kristalheldere verbinding met mezelf, de studiegenoot tegenover me en het 'al'. Deze ervaring was, achteraf bezien, levens veranderend. Bizar mooi toch eigenlijk dat iets dat altijd binnen handbereik is, 2 minuten in iemands ogen kijken, meer kan zeggen én doen dan 180 interviews (in het geval van Thijs) of bij mij vijf jaar coachopleidingen. Het enige dat het vraagt, is een flinke dosis lef.

De afgelopen weken werd ik abrupt stil gezet en in die weken van verplichte rust, is dit één van de herinneringen of 'wake-up calls' waar ik niet omheen kon en waar ik meer oog voor wil hebben de komende tijd.

​So wait... and SEE.
​

De herfstvakantie is begonnen! Zonder de corona pandemie hadden we nu als gezin in het vliegtuig naar Israël gezeten. Het land waar ik vlak voor het nieuwe millennium een paar jaar heb gewoond en gestudeerd. Het leek mij geweldig om nu, na 20 jaar, weer terug te gaan. Dit keer, voor het eerst, samen met het gezin. Het zou niet zomaar een reis worden. Er was namelijk veel te vieren: mijn 45e verjaardag, ons 12,5 jarig huwelijksjubileum en ons 20 jaren samenzijn. Genoeg reden dus voor een vakantie naar dit mooie land met haar heerlijke eten.

Door Corona liep dat anders en zaten we gisteravond in plaats van in het vliegtuig, samen bij op de bank, onder een deken bij de haard. Ik kon mijn ogen bijna niet meer open houden, maar slapen was geen optie volgens mijn zonen. De herfstvakantie was immers begonnen. Morgen kon er (ook door corona) niet gevoetbald worden, dus er was geen enkele reden om niet lekker lang op te blijven. Nou vooruit dan maar…. Ik gaf mijn oudste zoon Lev de afstandsbediening: “Kies jij maar een leuke film uit.”

Hij scrolde langs verschillende films op Netflix en bleef hangen op de vriendelijke ogen van David Attenborough. Ik keek naar rechts.. Huh? Dit keer geen Harry Potter of een actiefilm met veel snelle auto’s en geknal? Nee, hij bleef, als gehypnotiseerd kijken in de ogen van die vriendelijke oude grijze man.. ‘Ja, dit ga ik kijken’ zie hij vol overtuiging. Ik keek hem met een mix van verbazing en interesse aan. ‘okay’…

En zo keken we samen bijna twee uur lang ademloos naar ‘A life on our planet’. Wat een prachtige en tegelijkertijd confronterende documentaire over onze prachtige planeet én over de desastreuze gevolgen van ons gedrag op alles dat leeft, inclusief wijzelf.

Toen in de documentaire de klok en de jaren vooruit werden gespoeld, om te laten zien hoe onze planeet en wij eraan toe zullen zijn in 2050, 2100… voelde ik de schaamte omhoog komen. Hoe hebben wij, hoe heeft onze generatie het zover laten komen? Met de nieuwe generatie naast me, die ondertussen heel dicht tegen me aan was gekropen bij het zien van deze angstaanjagende beelden.

Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat ik me bewust werd van de klimaatproblemen. En natuurlijk had ik me al vaak voorgenomen om mijn CO2 voetafdruk te verkleinen. Zo koop ik al een jaar geen nieuwe kleding meer voor mezelf, gebruiken we alleen nog ledlampen, scheiden we het afval en ben ik gestopt met het eten van vlees. Maar door deze film en vooral ook dit moment, kijkend naar de prachtige beelden van de natuur, met de nieuwe generatie dicht tegen mij aan…. Kwam het besef keihard binnen: Hoe wij de planeet nalaten aan onze kinderen en kleinkinderen, is onze keuze.  Het is écht een KEUZE. Dit wordt ons door niemand anders aangedaan dan onszelf. Ik kreeg het er, ondanks dat we bij de haard en onder een warme deken zaten, koud van.

Doe ik dan wel genoeg? Vroeg ik me af… Nee, absoluut niet, moest ik met schaamte erkennen. Mijn passie voor reizen zorgt ervoor dat ik meerdere vluchten per jaar maak voor congressen,  trips met vriendinnen en vooral veel vakanties samen met het gezin. Mijn passie voor werken zorgt ervoor dat ik zo’n 25.000 kilometer per jaar rijd voor werkafspraken en trainingen in het land in mijn zeer comfortabele auto die tja, op diesel rijdt. Ik kijk in het vuur van onze milieubelastende gashaard en besef dat ik nog niet de helft doe van wat ik zou kunnen doen om zelf mijn steentje bij te dragen.

Ja eerlijk is eerlijk… Dit jaar had ik nog niet gevlogen en maar een paar honderd kilometer gereden in mijn vervuilende auto. Maar dat had niets te maken met een eigen keuze. Die keuze werd voor ons gemaakt door dat wat ons gevoelsmatig zo in de weg zit.. de Corona Pandemie.

Als corona er niet was geweest waren we in het voorjaar met het gezin naar Turkije gevlogen, in de zomer naar Spanje, in de herfstvakantie naar Israël en in de kerstvakantie naar de Canarisch Eilanden… Was ik tussendoor nog in het vliegtuig gestapt op weg naar een goede vriendin in Hongarije en naar de WebSummit in Lissabon. In plaats daarvan bleef ik en bleven we thuis en stapelden de vouchers van de verschillende reisaanbieders zich op. Aan de ene kant écht superbalen dat we niet hebben kunnen genieten van die heerlijke vakanties en vliegreizen. Maar aan de andere kant is er juist aardig wat minder CO2 uitgestoten doordat wij thuisbleven.

Maar hoeveel bespaart dat eigenlijk? En wat zouden we nog meer kunnen doen? Wat zou de grootste impact hebben? Met die vragen werd ik wakker vanmorgen.
Leve het internet, want al snel vond ik een hele mooie en vooral handige website:
 https://ecotree.green/nl/calculate-flight-co2

Op deze website kun je precies berekenen wat de CO2 uitstoot is van je vluchten, je autoritten en je huishouden. Met een excel sheet erbij, ging ik aan de slag.. Hoeveel CO2 uitstoot besparen wij dit jaar eigenlijk, door niet te vliegen, geen autoritten te maken, door geen vlees te eten etc.. En hoeveel bomen waren er eigenlijk nodig geweest voor de absorptie van deze CO2 uitstoot? Ook dat rekent de calculator op de website van ecotree netjes uit.

De conclusie. Met alle vluchten die dit jaar niet doorgingen, met 25000 dieselkilometers minder, met het eten van plantaardig voedsel en het stoppen met het eten van vlees en nog wat andere kleinere aanpassingen, heeft ons gezin bijna 25.000 kilo CO2 minder uitgestoten. En met dat besef kwam de genadeklap… dit had niets te maken met mijn eigen keuze. Dus voordat ik mezelf totaal onterecht op de borst zou gaan kloppen, voegde ik nog een kolom aan mijn excelsheet toe, met daarin de optelsom van de CO2 uitstoot van ons gezin die dit jaar is voorkomen, niet door onszelf, maar door Corona. En dat bleek 93% van het totaal…

Let that sink in….

Zeven jaar geleden verloor ik mijn stem… Na onderzoek in het ziekenhuis bleek het geen simpel knobbeltje. Er werd een operatie aangeraden. Na een nachtmerrie, die voelde als een waarschuwing, belde ik de geplande operatie af.

Daarna was mijn stem de afgelopen jaren schor, hees, ‘gezegend’ met een rauw randje, doorleefd, enorm wezen stappen (of welke verklaringen er door anderen ook maar aan werden gegeven.)

De verklaring die ik zelf het sterkst voelde, was dat mijn stem, juist door zachter en heser te worden, mij iets belangrijks te vertellen had. Iets dat gehoord moest worden, niet door mijn oren, maar door mijn hart en dat van de mensen dichtbij mij. En juist doordat mijn externe stem verstomde, ontstond er stilte. Stilte die nodig was om mijn innerlijke stem te laten klinken.

En terwijl ik dit tik, komt die doorleefde, rauwe en hese stem door de bocht in mijn hoofd met ongezouten commentaar als: ‘lekker vaag’, ‘zweverig’, ‘wat zullen ze wel niet denken’, ‘wie zit hier nu op te wachten’…

Ja, die stem hoort ook bij mij en houdt me realistisch, kritisch en met beide benen op de grond. Maar ik wil niet meer dat het mijn innerlijke stem overschreeuwt. Het mooie en tegelijkertijd confronterende is dat mijn lichaam dat dus ook fysiek de afgelopen zeven jaar niet toestond. 
Dit waren de jaren waarin DNA coaching & consultancy is geboren, zielsverwantschap een diepe betekenis kreeg, er een totaal andere balans en taakverdeling kwam binnen het gezin, ik veel mooie mensen begeleidde, werkte aan betekenisvolle projecten voor een betere en gezondere wereld en we samen met vele bevlogen harten het ogenschijnlijk onmogelijke, mogelijk maakte…  

Zo heeft mijn innerlijke, pure en naakte stem steeds meer klank gekregen. Het is en was niet altijd makkelijk om te horen wat die stem te zeggen heeft. Het zorgt voor nieuwe, andere keuzes, die gepaard gaan met innerlijke worstelpartijen en hier en daar een slapeloze nacht. Maar het duwde steeds onverstoorbaar door… Wat resulteerde in gesprekken die soms voelden alsof ik zonder een parachute uit een vliegtuig sprong. Want het ging over wat ik echt voelde en wilde, maar vaak liever niet toegaf. Bang dat ik er anderen mee zou belasten, kwetsen, pijn doen. Bang dat het de harmonie zou verstoren. (tja, ik ben een weegschaal in hart en nieren).

Maar met het (dan maar) ontkennen ervan ontkende ik ook een heel belangrijk deel van mijzelf en dat stonden mijn stem en mijn hart niet langer toe. (stelletje eigenwijze idealisten) Steeds als ik dacht dat ik het laatste deel had overwonnen, vertelde mijn (nog steeds hese) stem en drukkende hart mij dat ik er nog niet was.

Tot vanmorgen…

Ik zat in de auto mee te zingen met de muziek en hoorde tot mijn schrik en verrassing ineens dat ik de noten die ik al 7 jaar niet meer haalde, weer kon meezingen. Dat kon toch niet waar zijn? Ik probeerde het nog een keer. Warempel. Het lukte echt!
Ik stopte het zingen en luisterde met een open hart naar die innerlijke stem, die de afgelopen jaren steeds helderder en luider is geworden. Dit is wat het zei:
“Eerlijk zijn over wie je bent, wat je voelt en wilt, is inderdaad als springen zonder parachute… Om vervolgens te landen in jezelf en te weten dat je daar opgevangen wordt.”

Alice
p.s. 1: Ik besef dat er vast nog veel hese stemmomenten in mijn leven zullen komen, want oude patronen raak je nu eenmaal niet zomaar kwijt. Maar ik weet nu ook dat ik dan naar mijn hart moet luisteren en mijn innerlijke stem mag laten horen om vervolgens te vertrouwen op mezelf als ik weer eens gevoelsmatig uit het vliegtuig spring zonder parachute ;).
​
p.s.2: Heb jij ook het gevoel dat jouw lijf je iets te vertellen heeft? Vertrouw daar dan op en luister ernaar, vind de betekenis en vogel uit wat jij nodig hebt. Het kan helpen als iemand je de juiste vragen stelt tijdens je ontdekkingstocht. En besef dan ook dat de juiste vragen vaak de vragen zijn die je in eerste instantie liever niet hoort of beantwoordt.. Als dat het geval is, zit je waarschijnlijk precies goed.

Het is rond vier uur in de ochtend. Ik doe mijn dikke jas aan, sjaal om en sluip via de voordeur naar buiten. Brrr, wat is het koud! Mijn adem maakt een zacht wolkje in de lucht. De straat is verlaten, de buurhuizen donker.

Ik voel hoe mijn hart een sprongetje van verwachting maakt.

Voor me staat mijn fotocamera, op statief, geduldig te wachten op het moment suprême. Met verkleumde handen houd ik mijn telefoon vast en schijn ik met het licht op de knopjes van de camera, in een poging de juiste instelling te vinden.

En dan kijk ik omhoog. De lucht is kristalhelder en ik zie hoe de schaduw van de aarde langzaam een hap neemt uit de maan. Het springen van mijn hart is ondertussen een opzwepende dans geworden. Wat is dit gaaf!

Ik kijk de straat in, die nog steeds slaapt. In gedachten zoom ik uit. Ik zie mezelf staan. Een miniwezentje in het immens grote universum. Een stipje op onze blauw/groene planeet. De aarde, die zichzelf op dat moment tussen de zon en de maan schuift.

En dan wordt het donker. Het helderwitte licht van de maan dooft en verandert in een dieprode gloed. Als een kooltje dat nog nagloeit van het vuur.

Wauw! Kippenvel. En nu niet van de kou. Ik voel hoe ik volschiet en mijn hart zich opent…

En dan ineens hoor ik muziek. (klik hier)

Geïnspireerd door een 'perfect' 😉 artikel over perfectionisme in Trouw.

Voor een perfectionist is het moment waarop je beseft dat je niet perfect bent, het moment waarop je gevoelsmatig doodgaat... 

Om daarna, vaak na een stevige crisis, opnieuw geboren te worden. Niet perfect misschien, maar wel vrij. Opgelucht dat je niet meer perfect hoeft te zijn en blij dat je om jezelf kunt lachen. Klaar om van je voetstuk af te stappen (of vallen), waardoor je niet meer neerkijkt op anderen, maar ze recht in de ogen aan kunt kijken. En zij jou. Ontnuchterend misschien, maar al snel ervaar je dat relaties er gelijkwaardiger en echter van worden. Dat samenwerken nuttig en ook leuk kan zijn. Je milder wordt voor jezelf en anderen, ook als er fouten worden gemaakt. En misschien wel het allerbelangrijkste: dat het leven er een stuk relaxter en gezelliger van wordt.

Hoe eerder we dit onze kinderen leren en voorleven, hoe kleiner de kans dat ze later keihard van hun (steeds hoger wordende) voetstuk hoeven te vallen. Simpelweg, omdat die er niet is en ze gewoon stevig met beide benen op de grond staan.

Een flinke uitdaging ervaar ik zelf in de opvoeding. Helemaal wanneer je als ouder alle mooie kwaliteiten van je (ogenschijnlijk perfecte) kinderen ziet. Je ze alle kansen wilt geven om het volle potentieel te benutten en om door te zetten. En 'geluk' het liefst met een grote strik eromheen cadeau zou willen doen.

Dit wordt ook wel de 'curling ouder' genoemd. Een ouder die voor het kind uitgaat en met liefde alle mogelijke oneffenheden op het pad wegpoetst, zodat de weg vrij is en het kind ongehinderd kan doorglijden naar geluk en succes.

Alleen maar goede intenties, maar niet altijd met het gewenste effect. Omdat we maar al te makkelijk vergeten dat ieder kind het recht heeft op zo nu en dan een dipje. Op obstakels, fouten en mislukkingen. Net zo goed als op overwinningen, succes en geluk. Leven en leren door te vallen en weer op te staan.

kortom: Ieder kind heeft er recht op om mens te zijn, net zoals ieder mens er recht op heeft om kind te zijn.

Fijn en ook belangrijk dat onderzoekers en journalisten ons met dit soort artikelen hieraan helpen herinneren.
​
Alice

Neehee, ik wil het niet!’ roept Tim (6) met een rood aangelopen gezicht naar zijn broer. Lev, die al negen is, reageert met een rustige stem: ‘Maar Tim, luister, ik weet zeker dat je het kunt. Gisteren ging je toch ook al twee keer van die andere rode piste af? 'Ja, maar die was een makkie. Die rood/zwarte van jou ga ik echt niet doen!' Antwoordt Tim, terwijl hij met zijn arm een slaande beweging maakt. Alsof hij de druk die er zojuist op zijn schouder is gelegd, keihard van zich af wil gooien.

Ik probeer onze warm ingepakte zonen op de achterbank wat te kalmeren. Ik leg uit aan Lev dat Tim niets hoeft te doen wat hij niet wil en dat hij pas klaar is voor die ‘rood/zwarte’ piste, als hij er klaar voor is. Vol onbegrip en verontwaardiging kijkt Lev mij aan. ‘Maar mam, hij ís er alláng klaar voor. Dat weet jij toch ook? Alleen gelooft hij het zelf nog niet’

Het raakt me hoeveel vertrouwen Lev heeft in zijn grote kleine broertje. Meer vertrouwen dan Tim heeft in zichzelf op dit moment. Hij is het onderwerp én de bijbehorende druk ondertussen ook helemaal zat, dat is duidelijk. Met een boos gezicht kijkt hij uit het raam naar buiten en mompelt nog wat na richting zijn broer: ‘Ik ben drie jaar jonger dan jij hoor… dus JIJ hebt drie jaar langer kunnen oefenen’. 'Toch mam?', probeert hij mijn steun te krijgen.

Ik aarzel wat ik moet zeggen. Ik waardeer het grote geloof van Lev in zijn kleine broertje. Ik waardeer ook zijn aanmoediging. Tegelijkertijd voel en zie ik ook dat deze druk wat teveel wordt voor Tim en hem in plaats van enthousiast, op dit moment vooral boos en bang maakt.

Als echte weegschaal, wik en weeg ik en probeer ik de harmonie te herstellen door beide kanten van de zaak te belichten. Lev leg ik uit hoe ik geraakt word door zijn geloof in Tim en zijn aanmoediging, maar ik leg hem ook uit dat het voor Tim wat te snel gaat en dat hij het nu even moet laten rusten, zodat Tim zelf kan voelen wanneer hij er klaar voor is. Ik hoor Tim diep en opgelucht ademhalen. Tegen hem zeg ik dat zijn grote broer het superlief bedoelt, maar dat hij echt zijn eigen tijd mag nemen en zich niet gepusht hoeft te voelen. Hij hoeft niets te doen wat hij niet wil. We skiën voor ons plezier en het is al super indrukwekkend hoe goed hij van die pistes afzoeft als 6 jarige.

​
Als we bij de piste aankomen splitsen we ons op. Ik ga met Tim onderweg naar de ‘makkie’ rode piste en Lev gaat met zijn vader onderweg naar de zwarte pistes en de bergpaadjes. Als Tim en ik in de skilift naast elkaar zitten en naar de top van de berg worden gebracht, babbelt Tim gezellig de oren van mijn hoofd. En dan ineens wordt hij stil en kijkt hij met een ingespannen gezicht naar beneden. Daar beneden, onder ons, zie ik dé beruchte ‘rood/zwarte’ piste. Het is duidelijk dat de discussie met zijn broer iets heeft wakker geschud.

‘Mam, wat denk jij? Denk jij ook dat ik het kan?’. Ik zeg dat ik het wel zeker weet, maar dat ik vooral ook benieuwd ben wat hij zelf denkt… ‘ik weet het niet’ zegt hij.

‘En hoe zou het zijn als we hem gewoon gaan oefenen? Dan maken we samen hele grote bochten en gaan we er voorzichtig vanaf. En als we dan genoeg hebben geoefend, kun je daarna Lev verrassen.’

Tim zijn ogen gaan twinkelen en ik zie een kuiltje in zijn wang verschijnen… ‘Ik weet het nog niet zeker’ zegt hij. En ik voel plaatsvervangende kriebels in mijn buik. ‘Prima’, zeg ik. ‘Boven kijken we wel even en dan mag jij beslissen wat we doen’.

Boven aangekomen skiet hij tot mijn verrassing voorzichtig richting de rood/zwarte piste. Omdat deze beruchte piste zo stijl is, duurt het heel lang voordat hij hem voorbij de ‘afgrond’ goed in beeld krijgt. ‘Ooh, nee, die is echt veel te eng!’, roept hij onderweg. Maar hij skiet wel door, alsof hij door een magneet wordt aangetrokken, totdat hij bovenaan dé piste der pistes staat.

Ik besluit dit moment niet te lang te laten duren en de spanning te doorbreken en ski een klein stukje voor hem uit. Ik laat zien dat ik in één beweging stil kan gaan staan, ook op deze stijle berg. Hij komt voorzichtig achter mij aan. ‘Wauw!’ mijn hart maakt een sprongetje… Maar ik laat mijn enthousiasme nog niet merken, ik voel dat dat op dit moment de druk alleen nog maar zou verhogen..

Ik zeg rustig dat het prima gaat zo en nodig hem uit een bochtje te maken. De bocht gaat supergoed en ik merk dat hij enthousiast wordt. Misschien wat té enthousiast? Ineens maakt hij heel veel snelheid. Hij raast over een ijzig stukje naar beneden en komt dan met zijn skies in een bult sneeuw eronder terecht. Dit remt zijn snelheid dusdanig af dat hij met een grote koprol en zijn skies in zijn nek in de sneeuw belandt.
​
Ik schrik. ‘Shit! Toch te snel geprobeerd?!’ Terwijl ik me naar hem toe beweeg, bid ik dat er niets ernstigs aan de hand is en probeer ik tegelijkertijd naar Tim toe zo kalm mogelijk te reageren.
‘Wauw! Je ging super goed! Als je nieuwe dingen probeert, hoort vallen er gewoon bij. Het kwam door dat ijzige stukje en het bultje sneeuw’ zeg ik tegen hem terwijl ik hem optil en weer in positie breng.’ Kom, we gaan door, je bent supergoed bezig’. En direct skiet hij weer verder. Dit keer super geconcentreerd en gecontroleerd, met prachtige bochten en op het laatste, wat minder stijle, stukje met de Timmie Tomba snelheid die we van hem gewend zijn.

Wat ben ik trots op hem als we beneden aankomen! Hij heeft het gewoon gedaan.. de piste waar hij vanochtend nog zo bang voor was, heeft hij nu gewoon in zijn pocket! Ik prijs hem de hemel in en geef hem een dikke knuffel. Maar als ik hem een high five wil geven, merk ik dat hij die niet beantwoordt. In tegenstelling tot mij, is hij helemaal niet trots en blij. Ik begrijp er niets van en vraag hem wat er aan de hand is.

‘ik heb die piste helemaal niet gedaan mam, ik ben toch gevallen? Het is gewoon mislukt!’ Ik vertel dat ik het niet eens ben met hem. ‘Je kwam na één bocht te vallen, je bent weer opgestaan en superstoer gewoon doorgegaan. Dát is pas knap!’ Maar ik kan hem niet overtuigen. Hij kijkt afwezig voor zich uit terwijl we samen in de rij staan bij de skilift.

En dan komt het hoge woord eruit. ‘Mam, wil je niet aan Lev vertellen dat ik ben gevallen?’. Ahaa, dat was het dus… hij had zo graag trots aan zijn broer willen vertellen dat hij zonder te vallen in één keer de rood/zwarte piste had gedaan.

Ik word door zijn verzoek opvoedkundig in een spagaat geduwd, maar ik voel al snel dat ik niet mee wil doen aan dit ‘leugentje’. 1) omdat ik het belangrijk vind dat we altijd eerlijk zijn tegen elkaar en 2) omdat ik het belangrijk vind dat Tim weet dat het helemaal niet erg is als hij valt en het niet direct perfect gaat.

Ik leg hem dat uit, maar hij vindt het maar ‘stom’. Ik kan toch best vertellen tegen Lev dat hij niet is gevallen!? Omdat hij merkt dat ik niet meega in zijn wens om te gaan liegen, besluit hij dat het dan maar beter is om helemaal niets te vertellen over ons rood-zwarte piste avontuur.
Ik besluit het voor nu even te laten rusten en leid de aandacht af door samen een foto te maken en daarna over andere dingen te praten met hem.

​
En dan komen we, een uur later, aan bij het restaurant waar we Lev en papa Jorg weer gaan zien. Vlak voordat we naar binnen gaan kijkt Tim me nog één keer dwingend en veelbetekenend aan. Alsof hij wil zeggen: ‘En je houdt je mond, mam!’. Ik voel een steekje in mijn hart, maar respecteer zijn stille verzoek. Het is aan hem of hij er wel of niet over wil vertellen, hoe jammer ik het ook vind dat hij niet nét zo trots is op zichzelf als ik op hem.

Als we binnenkomen zwaaien Jorg en Lev enthousiast naar ons. Lev vraagt hoe we het hebben gehad en begint, zonder het antwoord af te wachten, enthousiast te vertellen over de avonturen die hij die ochtend met zijn vader heeft beleefd.

Hij kijkt Tim aan met een triomfantelijke overwinnaarsblik en zegt dan tegen zijn kleine broertje: ‘Ik ging vanochtend over de bospaadjes skiën en ik bén me toch hard komen te vallen!’.

Tim draait zich heel even om naar mij en zijn gezicht gaat zo ver open dat het recht in mijn hart binnenkomt.

Dan kijkt hij weer naar Lev en zegt hij met dezelfde triomfantelijke en ubercoole toon als zijn grote broer…. ‘ik ben ook keihard komen te vallen.. en je raadt nooit waar….’

Lev kijkt naar Tim en dan naar mij. Ik knik een veelbetekend ‘ja’.

‘Wat?!’ zegt Lev tegen zijn kleine broertje.. ben je écht van dé rood-zwarte piste gegaan?!

Tim begint te stralen en knikt een stoere ‘yep’.

Vervolgens wisselen ze hun valavonturen uit, alsof het trofeeën zijn die alleen verdiend kunnen worden door de meest moedige en onverschrokken helden op deze aarde…

En dat is precies wat ze zijn, voor mij… en voor elkaar, dat is duidelijk.

​Waarom dit verhaal relevant is? En een metafoor voor ‘leiderschap’?

Een leider is net als een ‘grote broer’, die al een stapje verder is. Als een grote broer die het volste vertrouwen heeft in zijn kleinere broertje. Zoals een leider het volste vertrouwen heeft in het kunnen en de kwaliteiten van de mensen om zich heen. Toch kan dat vertrouwen soms onbedoeld zo’n hoge druk geven, dat het in eerste instantie een tegengestelde reactie opwekt.
Medewerkers kunnen dan het gevoel krijgen dat er veel te veel van hen wordt verwacht. En in plaats van hun leider en zichzelf trots maken (wat ze diep van binnen willen), gaan ze vechten of vluchten. Uit pure angst.. want stel dat het niet goed gaat. Stel dat ze teleurstellen, het niet waarmaken.

Het enige dat je als leider kunt doen is het gewenste doel benoemen, je vertrouwen uitspreken en het dan loslaten, zodat de medewerker op eigen tempo en vooral ook zonder kijkende ogen of hete adem in de nek, kan gaan oefenen en experimenteren.

Maar dat was niet de allergrootste leiderschapsles die ik aan het skiavontuur van Lev en Tim heb overgehouden. Het grote keerpunt ontstond toen grote broer Lev vertelde over zijn eigen valpartij. Hij vertelde erover zonder schaamte, sterker nog…. Hij vertelde erover alsof het een overwinning was.

Dát maakte het échte verschil voor Tim. Zijn grote broer, zijn grote voorbeeld, was ook gevallen en was er zelfs trots op, omdat hij daarna toch weer was doorgegaan. De val was het bewijs van de uitdaging die hij was aangegaan én van zijn overwinning. En Tim had dit zojuist ook meegemaakt en daarin waren ze dus gelijkwaardig. Broeders…

Zo werkt het ook bij leiderschap. Pas als jij als leider naast het opstaan, ook het vallen deelt en laat voelen wat de betekenis en de waarde van het vallen is, kunnen je medewerkers dit ook ervaren en krijgen ze écht de ruimte om zich te ontwikkelen en te groeien, met vallen en opstaan… zonder schuld en zonder schaamte. Zonder vechten of vluchten. Ook geeft het delen van jouw valmomenten een gezonde vorm van gelijkwaardigheid, wat brandstof is voor het zelfvertrouwen én zelfrespect van je medewerkers .

Wat ik er zelf van heb geleerd? Ik kan als moeder, coach of begeleider nog zo vaak vertellen dat ‘vallen’ erbij hoort. Zolang ik mijn eigen ‘vallen’ niet voel en vanuit gelijkwaardigheid deel, blijven het woorden die niet écht kunnen binnenkomen.
​
Bedankt Lev en Tim voor deze mooie les én natuurlijk onze geweldige skiavonturen én valpartijen 😉

Het magische moment waar zoon Lev (9) zolang naar uit heeft gekeken, is aangebroken.

EIN-DE-LIJK één meter veertig én in de Efteling. De gouden combinatie, die ervoor zorgt dat wonderen waar worden. De vorige keer dat we hier waren, leek dit moment eeuwen ver weg. Toen was hij nog maar net één meter twintig en dus wel lang genoeg voor de achtbaan Joris en de Draak, maar helaas niet voor de Baas van alle Bazen:... 'DE BARON'.

Vol bewondering en een tikje jaloers keek hij toen naar alle (wat langere) helden, die wél in de Baron mochten. Het geweld waarmee ze verticaal de diepte in werden gestort om er vervolgens weer lachend uit te komen… dát wilde hij ook meemaken.

Maar helaas. Al had Lev het lef van een man van 2 meter, hij was nog geen één meter veertig, dus de Baron was voor hem onbereikbaar.

Maar wat ging het snel deze zomer. Broeken die eerst nog ‘oversized’ waren, kregen ineens hoog water en bij terugkomst op school stak hij plots een klein stukje uit boven vrienden die voor de vakantie nog even groot waren als hij. Regelmatig checkte hij bij de meetlat of de Baron al binnen bereik kwam.

En nu is het dan eindelijk zover!

Eén meter veertig, nog steeds het lef van een man van 2 meter én in de Efteling. Het gaat gebeuren!

Voor de zekerheid meten we hem nog even na bij de ingang en… ja hoor.. zijn hoofd stoot zelfs tegen het bolletje van de meetlat aan. Hij kan erin!

Zijn jongere broertje Tim gaat samen met zijn vriendjes in het wiebelschip en Lev loopt samen met papa Jorg en mama Alice (ik) naar de wachtrij. ‘Ik voel echt kriebels in mijn buik, zoveel zin heb ik om erin te gaan!’ bevestigt hij wat we in zijn ogen al zien.

Als we onze plekken mogen kiezen, kiest hij zonder aarzelen de voorste (engste!) rij. Dat we dan 20 minuten langer moeten wachten, maakt hem niets uit. Dit is zijn ‘eerste keer’ en hij wil dat die onvergetelijk wordt. Na 50 minuten kletsen, hangen, ‘steen-papier-schaar’ en FaceApp lol, is het eindelijk zover. We mogen naar binnen.

Ineens voel ik zijn hand in de mijne. ‘Kom mam, we zijn er. Mag ik tussen jullie in?’  ‘Graag! zeg ik. 'Dan kun je mijn hand vast houden, want ik vind het best een beetje spannend.’ Hij lacht stoer en zegt: ‘Komt goed mam’.

Samen stappen we in het zitje, Papa rechts, mama links en Lev ertussenin. Hij moet een flinke sprong maken om bij het stoeltje te kunnen, maar het lukt. De beugels gaan dicht en de attractiemedewerkster checkt of we veilig zitten.

Lev heeft een glimlach van oor tot oor, geeft een bemoedigend kneepje in mijn hand en kijkt trots naar de attractiemedewerkster.

Zij glimlacht en zegt: ‘Heb jij een bandje?’

‘Nee, wat voor een bandje?’ antwoord Lev

‘Het bandje dat bewijst dat je één meter veertig bent’

‘Nee, die heb ik niet, maar we hebben ons net gemeten en ik was zelfs al langer dan één meter veertig’, Antwoord Lev, die toch een beetje bezorgd begint te kijken.

Ik stel hem gerust. We weten immers zeker dat hij lang genoeg is... toch?

Voor de zekerheid willen ze hem toch nog even nameten. De beugels gaan weer los en Lev wordt meegenomen naar de meetlat die naast de attractie staat, terwijl de trein vol zit met wachtende mensen.

Bij de meetlat aangekomen duwt de medewerkster zijn kuif wat omlaag en zet hem onder de lat. De schrik slaat om mijn hart. Er past een dunne hand tussen zijn hoofd en de lat. Hoe kan dat? Is deze lat hoger dan die buiten stond?

Ik zie de schrik in de ogen van Lev als de attractiemedewerkster met haar hoofd ‘nee’ schudt.
Lev, met het Lef van een man van twee meter, wordt ineens heel klein. Eenmaal bij ons aangekomen stroomt er een dikke traan over zijn wang. Mijn moederhart breekt. 

Wat een onverwachte teleurstelling. Meer dan een jaar (en 50 lange minuten in de rij) heeft hij hier naar uitgekeken… En op het moment supreme spat zijn droom als een zeepbel uit elkaar.
Ik stap uit en geef Lev, die ondertussen in snikken is uitgebarsten, een hele dikke knuffel. Kom lieverd, het is niet anders…

Samen lopen we naar de zijkant van de attractie, waar hij wordt opgevangen door een hele lieve attractiemedewerker. Deze geeft wat bemoedigende woorden en zijn Eftelingjas aan Lev. Hij mag samen met hem de controles doen en op het knopje duwen die de achtbaan in werking zet. Een andere medewerker geeft hem een aai over zijn bol én een VIP pasje waarmee we bij een andere attractie zonder in de rij te wachten naar binnen mogen. Met waterige ogen neemt Lev de troost in ontvangst en geeft hier en daar een beleefde glimlach terug.

Terwijl mijn ogen naar hem kijken en mijn hart kraakt, komt de rest van mijn systeem in de ‘wonderfeeën’ stand. Ik zoek vol vuur naar mijn innerlijke toverstaf, waarmee ik deze teleurstelling kan omtoveren voor Lev. Alles in mij is in volle actie om de situatie te redden. Er moet toch een manier zijn?! En dan weet ik het! Achter in onze auto op de parkeerplaats, liggen zijn Nike Air Max schoenen. Deze geven hem zeker een dikke centimeter extra. Een tube gel kan ik ook vast wel vinden om zijn kuif nou iets meer omhoog te duwen. Als ik die twee dingen doe, dan halen we het!

Ik ben vastberaden. Dit ga ik fixen voor hem! Vandaag zit hij in de Baron.
Lev is ondertussen in een licht opstandige bui gekomen en zegt nukkig… ‘Mijn hele dag is verpest. Ik ga dus écht nergens meer in.’. Ik geef hem een knuffel en zeg dat ik zijn teleurstelling begrijp, maar dat dat niet hoeft te betekenen dat de hele dag verpest is. Stiekem denk ik erachteraan:‘Want ik ga zorgen dat hij weer omgetoverd wordt tot een topdag!’.

Ineens begint het enorm hard te hagelen. Samen rennen we het dichtstbijzijnde restaurant binnen. Daar aangekomen ruiken de kroketten en frikandellen zo lekker dat we van de nood maar even een deugd maken en wat bestellen.

Terwijl we zitten te eten, zie ik iets gebeuren bij Lev, die een beetje in zijn eigen wereldje is verzonken. Eerst een diepe zucht, iets later nog een snik, dan nog een diepe zucht… en dan kijkt hij me ineens heel wakker aan. ‘Ik vind het echt heel erg jammer’ zegt hij… en dan concluderend: ‘Maar het is niet anders, het is voor mijn eigen veiligheid’. Een paar minuten later zijn zijn ogen al wat minder waterig, zijn zuchten al wat minder diep en zijn nukken al wat minder nukkig.

Zie ik dat nou goed? Heeft hij zelf een intern toverstafje gevonden, waarmee hij niet de situatie, maar zijn eigen blik op die situatie én zijn emoties aan het omtoveren is?
Mijn voeten, die al in de renstand stonden om de lichaamsverlengende Nike Air Max’s op te halen, ontspannen. Mijn hand laat de autosleutel los.

Is het nog wel nodig dat ik met mijn toverstafje ga zwaaien? Volgens mij niet.
Trots kijk ik naar mijn zoon die nog net iets te klein is voor de Baron, maar al groot genoeg blijkt te zijn om zich helemaal op eigen kracht over een teleurstelling heen te zetten.
WAUW!

Als het niet was gaan hagelen, was ik nu vast op een Daphne Schippers tempo naar de auto aan het rennen voor zijn schoenen. En had ik hem niet de kans gegeven zelf de situatie accepteren, de regels te respecteren, en zijn humeur te transformeren. 3 MEGA stappen, die hij in een paar minuten heeft gezet… en dat zonder z’n Nike air max-jes aan 😉.

Wat een levensles. Niet alleen voor hem, maar ook voor mij. Lev is te groot geworden voor een mama die als een toverfee loopt te zwaaien met een ‘alles komt goed’ stafje. En misschien was hij daar al wel langer ‘te groot’ voor, maar kreeg hij nu de kans om dat te laten zien. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat zo’n middagje Efteling me meer heeft geleerd over het moederschap, leiderschap én mijn eigen zoon dan ik had kunnen vermoeden. En wat ik ook weet is dat ik heel blij ben dat Lev nog niet te groot is voor dikke knuffels van zijn moeder 😉.

By the way… een groot compliment aan de Efteling medewerkers die zo lief omgingen met de teleurstelling voor onze nog-net-iets-te-kleine grote zoon. Volgend jaar zijn we er weer.

wat dit blog te maken heeft met leiderschap? Ik ervaar dat ouderschap en leiderschap soms heel dicht bij elkaar liggen. Waarschijnlijk zijn er ook veel leiders die te snel met een 'toverstaf' zwaaien om situaties te fixen, terwijl de medewerkers dit zelf ook kunnen... als ze de kans maar krijgen. Laat je maar eens verrassen. Ik heb mezelf, mede dankzij Lev, voorgenomen dat in ieder geval wat vaker te doen.

Ons brein doet er alles aan om ons te beschermen. Een prachtig mechanisme. Tegelijkertijd is het juist dát mechanisme dat ook overbeschermend kan worden en ons kan weghouden van geluk en succes. Het resultaat? Gemiste kansen, uitstelgeluk en spijt. 

Het volgen van je dromen, succesvol en gelukkig zijn vraagt om moed, daadkracht, het maken van keuzes en het ondernemen van actie. Dingen die, vooral als ze je uit je comfortzone halen, je brein in de 'beschermmodus' zullen duwen met het tegengestelde effect.

Als je weet hoe je dit kunt doorbreken, wordt jouw leven ook echt JOUW LEVEN. 

Hoe? Zo:

5) Voel en visualiseer je droom en verlangen vanuit je hart en ziel
4) Formuleer je doel en de concrete stappen die nodig zijn om je doel te bereiken
3) Voel de stap die je NU kunt zetten om je doel dichterbij te brengen
2) Tel af: 5, 4, 3, 2, 1
1) DOE HET

Dit kun je tientallen keren per dag herhalen. Bij iedere kleine stap, iedere nieuwe gewoonte of iedere keer als je vanuit je hart wilt spreken... Het aftellen is dé manier om je overbeschermende brein te slim af te zijn en uit je patronen te breken en om dáár te komen waar je wilt zijn en te worden wie je wilt zijn.

Voel je de vlinders al in je buik?
​
Bekijk hier de inspirerende video met Mel Robbins, de auteur van de auteur van 'the 5 second rule':
​