Giles Baths, Cooge Bay, Australië – 7 februari 1998

Daar staat ze dan… in haar gloednieuwe aqua blauwe bikini bovenop de rotsen van Giles Bath in Coogee Bay. De warme Australische zon brandt op haar nog witte Hollandse huid. Het was even flink klauteren geweest, maar dit was het zeker waard. Wat een uitzicht! Vergeleken bij de machtige Grote Oceaan voor haar, voelt ze zich klein en nietig. Een heerlijk en bevrijdend gevoel, beseft ze tot haar eigen verbazing.

Vlak onder haar slaan de golven in een onbekend maar vertrouwd ritme kapot tegen de rotsen. Na iedere klap spuit er een fontein van glinsterende druppels omhoog. Door de druppels ontstaan prachtige regenbogen, zo dichtbij dat ze ze vast kan pakken. Alice is onder de indruk van deze spetterende en kleurrijke show van moeder natuur en eigenlijk ook wel een beetje van zichzelf. Is ze echt hier? Heeft ze het gewoon gedaan? Ze knijpt zichzelf in haar arm en doet haar ogen nog iets verder open om zeker te weten dat ze niet droomt.

Wie had dat gedacht? Alice… die op haar 15e brakend boven een Frans toilet hing omdat ze zo ziek was van heimwee naar Nederland. Of eigenlijk naar de discotheek thuis 'd'Aesculaap', waar ze geen zaterdagavond wilde missen. Alice… die op haar 18e voor het eerst met vrienden naar Tenerife vloog en zichzelf na die vlucht had beloofd om nooooooit meer in een vliegtuig te stappen. Behalve dan nog die ene vlucht om thuis te komen, waarin ze het bestierf van angst. Doodsangst.

Stond diezelfde Alice, 4 jaar later, na een vlucht van 24 lange uren nu hier? Alleen, op een rots helemaal aan de andere kant van de wereld? Down Under?!

Trots en nog wat onwennig kijkt ze om zich heen. Het lijkt wel alsof iedereen het heel normaal vindt dat ze hier staat. Niemand kijkt verbaasd of geschokt. Niemand kijkt überhaupt. Alsof ze niet beter weten dan dat zij één van die stoere globetrotters is die het gewoon aandurft om in haar eentje een jaar rond de wereld te gaan reizen. Ze besluit dat ze zich goed gaat inleven in het personage dat ze voor zichzelf gecreëerd lijkt te hebben. Alice… de avontuurlijke wereldreizigster.

Op dat moment heeft ze nog geen idee hoeveel betekenis die woorden binnen een paar seconden krijgen.

***

Wat is dit?! Denkt Alice terwijl haar hart samentrekt van schrik. Vanuit het niets grijpt een grote golf met ijskoud water haar warme lichaam. Met een keiharde klap wordt ze op de rots onder zich gesmeten. Het water trekt haar in de spleet naast de rots waarop ze stond. Met haar armen en benen probeert ze zich vast te grijpen... Nee! Niet naar beneden, niet daar naartoe! De vlijmscherpe schelpen, waar de rotsen mee bedekt zijn, snijden haar vingers venijnig open. AU!

Ze kan zichzelf niet tegenhouden. Het water en de rosten zijn oppermachtig. Ze maakt geen schijn van kans.

Er komt een golf van zelfspot komt over haar heen: "Zie mij nou hier. Nog geen twee seconden geleden voelde ik me ‘on top of the world'... En nu dit!? Wat genant!" De schaamte duwt een ongemakkelijke lach naar boven. Maar het lachen vergaat haar snel als ze met de volgende klap van het water voelt dat dit bloedserieus is.

Ze hapt en snakt naar adem, maar in plaats van lucht krijgt ze een grote slok zeewater binnen. Haar lijf schokt en ze voelt hoe haar buik en keel het water kokhalzend weer naar buiten proberen te werken.

Haar lichaam wordt afwisselend meegezogen om vervolgens weer omhooggeduwd te worden. Alsof ze wordt opgeslokt en uitgekotst door de rotsen die haar enkele seconden geleden nog droegen. Nu heeft ze geen idee meer wat boven en onder is. "Waar moet ik naartoe?!" schreeuwt ze in haar hoofd en in haar hart.. “In Godsnaam! Ik moet toch adem kunnen halen?" De scherpe rotsen snijden nu ook haar armen en benen open. Het briesende water verandert in een bloedrode kolkende massa.

Ze wordt dieper en dieper meegezogen en het water blijft meedogenloos op haar inbeuken. De ruimte tussen de rotsen wordt kleiner en de druk op haar lijf groter. Haar heupen, schouders, ribben… haar hele lijf wordt als een stuk schroot in elkaar geduwd.

Haar hoofd draait overuren. "Wat gebeurt er met me? Wat moet ik doen, in hemelsnaam!?"
Ze gebruikt al haar kracht om zichzelf los te wrikken, maar tevergeefs. "Nee, dit mag niet gebeuren. Niet klem hier. Geef me lucht… NU!" eist ze, smeekt ze... bidt ze.

Terwijl het voelt alsof haar longen langzaam vacuüm gezogen worden, hoort ze plotseling een hoge piep in haar oren, gevolgd door een tik.

En dan is het stil.

Doodstil.

***

De verzengende chaos in en om haar hoofd verdampt. Zelfs de herinnering eraan lost op in het niets en maakt plaats voor stilte.

Een beschermde bal van licht ontstaat rond haar hoofd. Vol met serene rust en licht. Zoveel helder licht, dat ze het niet alleen ziet, maar ook voelt. Het licht is nu overal om haar heen en doordrenkt iedere cel. Totdat er alleen maar licht over is. Allesomvattend en allesdoordringend licht. Zuiver, warm, veilig, gewichtloos, puur, zacht en liefdevol licht.

Ja, liefdevol! Oneindig liefdevol.

En dan gebeurt er iets bijzonders. Het voelt alsof er ruimte wordt gemaakt in haar. Alsof alles dat nog actief aan het overleven en vechten was, de ogen neerslaat, het hoofd buigt, een stap naar achteren doet en vol eerbied knielt.

In die witte ruimte vol licht en eerbied, hoort ze een zachte heldere stem. De stem doordringt haar hele wezen. “Ontspan en geef je over. Laat je meenemen door de stroom van het water, de weg van de minste weerstand."

Al voordat ze bewust een handeling kan verrichten, voelt ze dat ze zich heeft overgegeven. Meer dan ze zich ooit heeft overgegeven. Kalm en vol vertrouwen. Omarmd door stilte, warmte, liefde, licht en lucht.

Lucht.

Lucht? LUCHT! Haar longen zuigen zich vol met lucht.

Lucht?!

LEVEN!

Haar ogen gaan wijd open en maken contact.

Opnieuw zuigen haar longen zich vol.

Ze voelt meer lucht en leven dan ze ooit heeft gevoeld!

Haar lijf, hart en ziel stromen vol met lucht, liefde en leven. Het stroomt, blijft stromen en overstroomt haar hele wezen. Hete tranen rollen over haar wangen. Zonder geluid te maken jubelt ze van intens geluk.

LUCHT! LEVEN!

***

Terwijl ze zichzelf naar een veilige plek probeert te bewegen, weg van de rosten en weg van de onverbiddelijke golven, zoeken haar ogen door de hete tranen naar de lange, asblonde jongen die haar zojuist heeft gered. Hij zag er heel ‘eigen’ uit. ‘Waarschijnlijk ook een Nederlander’ concludeert Alice. Zijn ogen zijn nog op haar netvlies gebrand en ze voelt de afdruk van zijn hand nog op haar bovenarm. De plek waar hij haar vastgreep en haar in één beweging omhoog trok.

Terwijl haar lichaam zoekt naar een veilige plek, blijven haar ogen zoeken. Ze vraagt zich af hoe hij bij haar heeft kunnen komen? Hoe dat mogelijk was, op die rotsen, terwijl de golven zo tekeergingen? Waar ze ook kijkt, op de rotsen, het strand, het water… Hij is nergens te bekennen.

Veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet. Er hebben zich ondertussen tientallen mensen om haar heen verzameld in de lagune waar ze haar veiligheid heeft teruggevonden. Ze kijken haar geschokt aan. ‘Waarom?!’ Denkt Alice, ‘Ik ben toch gered?!

Ze hoeft niet lang te wachten voordat ze het antwoord krijgt op die vraag. Als ze naar beneden kijkt ziet ze het rode vocht langs haar gewonde lijf stromen. Van haar nieuwe bikini is weinig meer over, ze schrikt hoeveel er van haar naakte lichaam te zien is, terwijl er zoveel ogen op haar gericht zijn. Met haar armen en handen probeert ze haar lichaam te bedekken.

Ze wordt uit het water geholpen, door een paar onbekende helpende handen. Ondersteund gaat ze op weg naar de ‘first aid’ post iets verderop, nog steeds krampachtig haar intieme lichaamsdelen bedekkend. Met al die ogen op haar gericht voelt ze zich naakt en kwetsbaar.

Haar gedachten schieten nog één keer naar die lange, tikje slungelige asblonde, jongen, met zijn indringende en geruststellende grijsblauwe ogen. Ze scant het strand, de lagune. Maar waar ze ook kijkt… het enige dat ze ziet is het spoor van helderrood bloed op het witte zand achter haar. En onbekende gezichten. Heel veel onbekende gezichten.

Om haar heen vallen monden open en voelt ze de starende ogen landen op haar bebloede huid. Het lijkt wel alsof iedereen die haar aankijkt bevriest en zij zich als enige beweegt in een wereld die langzaam wordt stilgezet. Ze krijgt de neiging om al die bevroren blikken te smelten en iedereen wakker te schudden en te roepen. "Joehoeoeee, ik leef!! Mensen, niet zo ernstig allemaal. Ik haal adem! En hoe? Ik kan wel zingen van geluk. Ik leef!"

"Thank God… I am alive! Alice Kroeze from the Netherlands is alive! As never before."

De naakte kwetsbaarheid maakt plaats voor totale euforie. Ze wil nu het liefst zingen, juichen, dansen. Opnieuw voelt ze de hete tranen van geluk over haar wangen stromen. Ze is niet alleen gered, maar voelt zich ook bevrijd, verlicht… opnieuw geboren!

Bij de eerste hulppost aangekomen, wordt ze direct opgevangen. Zorgvuldig worden haar wonden geïnspecteerd, schoongemaakt en verbonden. Meer dan een uur zijn ze met haar bezig. Haar ogen nemen het waar, maar het is alsof haar lijf geen contact kan maken met de pijn. Pijn die er zou moeten zijn als ze afgaat op dat wat ze ziet. Grote schaafwonden, waarvan er een aantal flink diep. Veel bloed en loshangend vel. Ze kan geen lichaamsdeel ontdekken dat niet gewond is. Van haar tenen tot haar benen, van haar heupen tot haar vingers, met doorkliefde nagels. Niets is ontzien.

Of toch wel?

De arts die haar helpt, kijkt haar verwonderd aan. "You must have had a lot of angels around you." zegt hij. Hij licht toe hoe bijzonder het is dat haar hele lijf gewond is, maar er geen enkele verwonding is te zien aan haar hoofd. "One hit on the head could have been fatal." zegt hij. "You are a very lucky girl to get a second chance like this.", voegt hij er nog aan toe..

Alice beaamt de mooie woorden van de arts, wat alleen nog maar extra voeding is voor haar euforische gevoel. Het is een wonder dat ze nog leeft! Een geschenk… En dat is het.
Toch voelt ze zich ook wel een beetje dom, dat ze als naïef Nederlands meisje op de rotsen is gaan staan, zonder het gevaar ervan te beseffen. Nog niet eens twee dagen in Australië en nu al dit.

Het is alsof hij haar gedachten kan lezen. "Please don’t do this again. Freakwaves can come up from nowhere. Be careful. The Australian ocean is not like the Dutch Sea. Only Australians with a deathwish go up there. All the others won’t, they know better."

Ze bedankt hem voor het advies en slaat beschaamd haar ogen neer, die er daardoor opnieuw aan herinnerd worden hoe gehavend ze er eigenlijk uitziet.

Ze vraagt aan de arts hoe het kan dat ze, ondanks al de verwondingen, niets voelt. Althans.. geen pijn. Hij legt uit dat de adrenaline het heeft overgenomen in haar lijf en dat ze vast nog wel even doorkan op deze ‘natural rush’.

En dat is ook precies het verrassende doktersadvies dat ze krijgt als ze klaar zijn met het verbinden van haar wonden. Ze moet de komende uren wakker blijven, of, om precies te zijn, in ieder geval niet gaan liggen. Als ze gaat liggen, kan het verband zich gaan hechten aan haar wonden en omdat behalve haar hoofd, haar hele lijf gewond is en er bijna overal verband zit, is er geen kant waarop ze kan gaan liggen om te slapen.
​
Ze krijgt pijnstillers mee en uiteraard het advies om er niet bij te drinken. Maar dansen, dat mag wel. Nou, dat hoeft hij maar één keer te zeggen… Want haar hele lichaam wil maar één ding en dat is dansen. Dansen met het leven. En dat is wat ze doet, tot de zon ondergaat en weer opkomt.

In een serie van drie licht ik toe dat echte leiders:
​
1.      Vervelende klussen over de schutting gooien
2.      Absoluut niet tegen stress kunnen
3.      In heel veel dingen slechter zijn dan anderen

In dit artikel aandacht voor nummer 3:

'Echte leiders zijn in heel veel dingen slechter dan anderen'
Een groot misverstand is dat leiders een soort alwetende halfgoden zijn. Want, (en dat weten echte leiders zelf allang) niets is minder waar. Sterker nog; Leiders zijn bovengemiddeld goed in het 'slechter zijn in heel veel dingen' dan anderen.

Het geheim van hun succes en leiderschap zit niet zozeer in het feit dat ze in heel veel dingen niet zo goed zijn. Nee, het geheim van het succes begint bij het feit dat goede leiders dit openlijk erkennen naar zichzelf én naar anderen. Zonder schaamte, zonder blikken of blozen.
Hoe? Door zich daarnaast heel bewust zijn van de dingen waar ze uitzonderlijk goed in zijn en deze ook vol te benutten. Bij hen is het ‘niet goed zijn in bepaalde dingen’ naast een ogenschijnlijke handicap, vooral een keuze.

Want zeg nou zelf. Hoe aantrekkelijk het misschien ook klinkt, om in alles goed te zijn, je kunt toch onmogelijk alles in één mens, dag, week of leven proppen. En misschien zijn er ook wel heel veel dingen die je best goed kunt, maar waar je helemaal niet op zit te wachten.

Zo kan ik best goed mijn huis schoonmaken en zou ik daar, met drie sportieve mannen in huis, ook makkelijk mijn hele week mee kunnen vullen. Maar… tegelijkertijd vind ik dit zonde van mijn tijd én mijn kwaliteiten! Want er zijn minstens honderd andere dingen die ik leuker vind, waar ik ook goed in ben én die meer opleveren. Dus ga ik dan zelf poetsen? Of laat ik het doen door iemand die daar (als het goed is) oprecht heel erg blij van wordt en daar ook voor wordt beloond?

Voor onze generatie klinkt dit kleine voorbeeld misschien niet meer dan normaal. De meeste werkende mensen laten hun huis schoonmaken. Maar het is nog maar één generatie geleden dat hier nog schande van gesproken werd. Het heeft mijn moeder aardig wat moeite gekost om zich los te rukken van het (eigen) oordeel dat een vrouw toch zelf haar eigen huishouden zou moeten kunnen bestieren. En dat een eventuele succesvolle carrière niet ten koste mocht gaan van haar eerste taak, namelijk het huishouden.

Pas toen ze een succesvolle business runde, besloot ze iemand in te huren om het huis schoon te maken. Wat een lucht gaf dit haar toen ze zich hier eenmaal aan overgaf. Een hele mooie bijkomstigheid was dat haar, door reuma gepijnigde lichaam, ook veel minder klachten gaf toen ze zich ‘beperkte’ tot de managementtaken, waar ze goed in was én waar ze energie van kreeg. Dit had ze veel eerder kunnen doen als ze zich niet door haar eigen overtuigingen had laten belemmeren.

Deze les, die ik als opgroeiende vrouw voor mijn ogen zag, neem ik de rest van mijn leven mee en gaat verder dan dit huis-tuin-en-keuken-voorbeeld.

De beste leiders onderscheiden zich namelijk door alleen die dingen te doen waar ze blij van worden en waar ze uitzonderlijk goed in zijn (geworden). Én door daarnaast met mensen samen te werken die veel beter zijn dan zij in al die andere dingen. Ook weer een ogenschijnlijke inkopper misschien, maar eentje die in de praktijk bij voorbaat vaak al mislukt.
Denk maar eens aan een gemiddeld sollicitatiegesprek. Het begint al bij het uitgangspunt. Ben je als leider op zoek naar iemand waarmee je helemaal op één lijn ligt? Iemand die het werk precies zo gaat doen, zoals jij het voor ogen hebt en die je qua kennis en kunde 'de baas bent'. Een jongere kloon van jezelf dus. Of ga je op zoek naar iemand die jou gaat vertellen hoe je het moet doen, juist omdat die persoon anders is dan jij en omdat die persoon op een specifiek gebied jouw kennis en kunde absoluut doet verbleken?

Teams die zijn samengesteld op een initieel gevoel van gelijkheid, herkenning en egostrelen, zijn vaak na enige tijd uit balans en daardoor minder krachtig. De diversiteit mist, het is teveel ‘van hetzelfde’. Het gevolg is dat mensen binnen het team steeds minder hun toegevoegde waarde ervaren.

Teams met experts die op het eerste oog lijken te botsen, omdat er zoveel verschillende karakters en eigenschappen zijn samengevoegd, kunnen daarentegen super effectief en succesvol worden. Juíst vanwege de verschillen en juist vanwege de kwaliteiten die elkaar aanvullen en versterken. Van groot belang daarbij is wel dat er wordt gewerkt vanuit één gemeenschappelijk doel. Een doel waar iedereen, vanuit zijn of haar unieke expertise, met hart en ziel voor gaat. Zo'n team samenstellen, al die verschillende kwaliteiten erkennen en managen en ervan genieten dat de medewerkers op veel vlakken jou overstijgen, vraagt om goed leiderschap en dat begint dus al bij het eerste gesprek en vooral bij jezelf.

Al zin om te beginnen? Of hiermee door te gaan als het gesneden koek voor je is? ;)

Nog één keer samengevat in drie stappen:

1)     Weet waar je heel erg goed in bent of waar je energie van krijgt en maak de keuze om hier zoveel mogelijk van je tijd en energie aan te besteden; ‘Geef energie aan dát wat energie geeft.’

2)     Weet van jezelf waar je minder goed in bent of waar je geen energie van krijgt en kom hier openlijk voor uit.

3)     Ga een samenwerking aan met mensen die uitzonderlijk goed zijn en energie krijgen van de dingen waar jij zelf niet op zit te wachten en vice versa.

En neem dan eens waar, wat dit met je doet.

Er zijn een paar mogelijke effecten die je over het algemeen terug kunt brengen tot twee globale opties:

1)     Je ervaart rust, overgave, inspiratie en plezier. Werken voelt niet meer als ‘werken’.

2)     Je ervaart innerlijke weerstand.

Als het laatste het geval is, kan het helpend zijn om, onder begeleiding van een goede coach, te kijken naar de overtuigingen en belemmeringen die ervoor zorgen dat jij je hier (nog) niet aan kunt overgeven. Het laatste wat een goede coach zal doen is jou ervan overtuigen dat jouw overtuigingen niet deugen. Ze zijn er namelijk niet voor niets en brengen je waarschijnlijk veel. De optimale uitkomst is dat je ze gaat herkennen en jezelf een optie geeft om volgens oude (bewezen) patronen te opereren. Óf hier en daar eens een nieuwe route in te slaan.
​
Het is een gegeven dat zelfs de beste leiders moeite hebben met het herkennen van hun eigen overtuigingen en belemmeringen. Een hele goede reden dus om leiderschap te tonen en iemand in te huren om dat eens met je te onderzoeken en verkennen. Dit zou zomaar eens de eerste stap kunnen zijn.
 

Echte leiders:

1.      Gooien vervelende klussen over de schutting
2.      Kunnen absoluut niet tegen stress
3.      Zijn in heel veel dingen slechter dan anderen

Dit is waarschijnlijk niet wat je verwacht van een goede leider of waar je zelf mee te koop zou lopen. En toch ben ik ervan overtuigd dat dit juist de kenmerken en misschien wel de geheimen zijn van échte, gelukkige en succesvolle leiders.

In een serie van drie licht ik toe waarom...

Vandaag tijd voor nummer 1.
​
ECHTE LEIDERS GOOIEN VERVELENDE KLUSSEN OVER DE SCHUTTING
Een risico voor echt leiderschap is dat je de vervelende klussen zelf gaat doen, omdat je het lullig vindt om ze ‘over de schutting te gooien’. Dit is een les die ik heb mogen leren van de secretaresse binnen een organisatie waar ik manager was. Zij gaf me waardevolle feedback bij mijn afscheid, waar ik nog regelmatig aan terugdenk.

Ze vertelde dat ze inzag dat ik het goed bedoelde als ik zelf de k-klussen (vaak tot midden in de nacht) opknapte. Ik vond dat ik het niet kon maken om haar ermee te belasten. Maar, hoe goed bedoeld ook, het had de omgekeerde uitwerking op haar gehad. Die 'vervelende klussen' gaven haar juist veel voldoening. En ze had ze met plezier(!) opgepakt, als ik ze aan haar had gegeven. Ze had zich dan meer van waarde kunnen voelen, dan nu het geval was geweest.

OEI! Wat een inzicht gaf ze me daar. Ik had veel te veel vanuit mezelf geredeneerd. Als ik een bepaalde klus vervelend vind, wil dat dus absoluut niet zeggen dat een ander daar hetzelfde over denkt. En als ik een ander denk te ontlasten, ontkracht ik diegene daar misschien juist wel mee.

De conclusie: zorg voor een denkbeeldige schutting waar je al die klussen, die jou alleen maar energie kosten, overheen kunt gooien. Besteed je tijd en energie aan de dingen waar jij wél energie van krijgt. Maar minstens zo belangrijk: zorg ervoor dat er kanjers aan de andere kant van die schutting staan. Kanjers die de klussen die jij er overheen gooit, met plezier en liefde opvangen. Zodat zij vervolgens kunnen doen waar ze goed in zijn en waar ze ook de waardering voor verdienen.

En weet je? Dan kom je er waarschijnlijk achter dat die schutting niets meer was dan een oordeel in je eigen hoofd. En die taken... die worden al met plezier opgepakt, voordat jij ze kunt gooien.

Waar ga jij voor?

Veel werkgevers zoeken stressbestendige professionals. Veel werkzoekenden verkopen zichzelf als een stressbestendige kanjer. Mooie match en iedereen gelukkig zou je zeggen. Maar is dat wel zo?

Op het moment dat je stressbestendigheid verwacht, neem je als uitgangspunt dat er sowieso regelmatig stress aanwezig is. Alsof dat een vast gegeven is. En dat je met een schild van 'stressbestendigheid' je gevoelloos kunt wanen voor die stress.

Precies daarvan zouden we onszelf moeten afvragen of dat wel zo'n wenselijk uitgangspunt is. Want bij het bevechten van stress gaat veel waardevolle energie en creativiteit verloren. Het is meer overleven dan leven.

Mijn advies: stop met dat stressbestendige 'gedoe' en kies ervoor om de zaken relaxed, met plezier en ontspanning aan te pakken. Stress buiten de deur houden dus. Niet door er bestendig voor te zijn (terwijl het er gewoon keihard is), maar door je focus te verleggen naar dat wat je wél wilt. Een ontspannen houding, waarbij je tijdig je grenzen stelt om zo ruimte te creëren. Ruimte voor oplossingen, resultaten en echt contact. 'Relaxbehendig' dus. Je zult zien dat het een positief effect heeft op je resultaat, je efficiëntie en, niet onbelangrijk..., je werkplezier.

Hoe?

Als er een situatie voorbij komt waarbij voorheen de 'stressbestendigheid' in actie kon komen. Doe dan precies het tegenovergestelde:

1) Leun achterover

2) Adem in door je neus en blaas uit door je mond

3) Lach om jezelf en naar de ander

4) Weet dat je een keuze hebt en kies voor de relaxte weg..

Et voila..

Een hele relaxte dag gewenst 😃

Afgelopen week stroomden de felicitaties mijn mailbox binnen. ‘Gefeliciteerd met je werkjubileum’ luidde meestal de door LinkedIn voorgeprogrammeerde titel. LinkedIn bleek mijn 1323 ‘followers’ op de hoogte gebracht te hebben van een jubileum, waar ik zelf even wat onderzoek naar moest doen.. Want, waar feliciteerde iedereen me nu eigenlijk mee?!

Tot ik ineens besefte dat het alweer 3 jaar geleden is dat ik mijn eigen onderneming ‘DNA coaching & consultancy’ geboren liet worden.

Jeetje.. 3 jaar..

En wat is er veel gebeurd in die ruim 3 jaar.

Eind 2012 raakte ik mijn stem kwijt door een knobbeltje onder mijn stembanden. Ik maakte me zorgen om dat knobbeltje. Enerzijds omdat mij niet verzekerd kon worden dat het om een onschuldig knobbeltje ging en anderzijds omdat mijn stem in mijn werk als communicatie manager en woordvoerder, redelijk essentieel was. Zonder stem voelde ik me als een bakker zonder brood.

Het was waarschijnlijk geen toeval dat mijn stemverlies synchroon liep met het gevoelsmatig verliezen van mijn stem, oftewel.. mijn zeggenschap. Jarenlang had ik me, samen met mijn collega’s en vele anderen, met hart en ziel ingezet voor de prachtige ambitie die het Olympisch Plan 2028 heette. Tot die ene bijzin in het nieuwe regeerakkoord er abrupt een einde aan maakte. Nederland liet de Olympische ambitie varen. Einde oefening voor het Olympisch Plan 2028 en einde oefening voor mij en mijn collega’s. Ik stond gevoelsmatig met lege handen, zonder stem én dus ook zonder baan..

Maar helaas beperkte de crisis zich op dat moment niet alleen tot mijn werksituatie. Ook mijn relatie kwam in een pittige crisis terecht. En alsof dat nog niet genoeg was kregen we ook in die periode het bericht dat mijn moeder drager was van het borst- en eierstokkanker gen. Alles komt in 3-tallen zeggen ze weleens.. nou dat bleek!

Maar als we het dan toch over 3-tallen hebben...  We zijn nu 3 jaar verder en DNA coaching & consultancy bestaat alweer 3 jaar! (bedankt LinkedIn voor de reminder) Ondertussen heb ik meer dan 1000 coach-, trainings- en/of interim uren mogen maken  voor prachtige opdrachtgevers.

Wat ben ik met die drievoudige crisis, die in 2012 mijn leven op de kop gooide, nog vers in mijn herinnering,  toch ook onbeschrijfelijk dankbaar voor de afgelopen drie jaren . Want het was in die periode en misschien zelfs wel door die periode dat ik niet anders kon en wilde dan opnieuw mijn hart volgen. Het resultaat was dat ik een langgekoesterde droom uit liet komen. Ik startte mijn eigen bedrijf: DNA coaching & consultancy. En al voordat ik een acquisitieplan had kunnen schrijven, stroomden de eerste opdrachten binnen en dat is tot de dag van vandaag zo gebleven. Iedere opdracht en ieder persoon, team of traject dat ik mag begeleiden, voelt als een geschenk. Niet alleen omdat ik er dankbaar voor ben dat het zakelijk gezien voor de wind gaat, maar vooral omdat ik iedere dag mijn hart mag volgen, mijn unieke DNA leef en energie geef aan dát wat mij energie geeft.  Want... Met dat wat ik goed doe, doe ik anderen goed en dat doet mij weer goed… Wauw....  mooier kan het toch niet?!

Een van harte dankjewel aan alle mensen die dit mede mogelijk maken en mij mooie opdrachten, leads en het vertrouwen geven.

Ondertussen is mijn stem terug… Is de liefde weer volop ‘aan’ tussen mijn man en mij en moet ik nu snel gaan slapen omdat ik morgen weer twee workshops mag geven.  En... degenen die mij goed kennen, weten dat wanneer ik midden in de nacht nog achter mijn laptop zit… ik weer helemaal  ‘de oude’ ben..  Nee, beter nog.. ik voel me niet alleen de oude, maar vooral ook De Nieuwe Alice..  En laat dat nu toevallig de afkorting zijn van dát waar ik zoveel aan te danken heb: DNA, bedankt! 

Op naar de volgende 3 jaar. En wie weet treffen jij en ik elkaar daar.

Wil jij dit jaar ook graag je ‘goede voornemens’ evolueren naar ‘goed dóen’? Dan is dit je kans én je eerste stap op weg naar succes.

DNA coaching organiseert in het eerste kwartaal van 2016 vier ‘van goed voornemen naar goed dóen’ workshops. Omdat het uiteindelijk niet je voornemens zijn die het verschil maken, maar je acties.

Wil jij een plek in één van die workshops winnen? Stuur dan: ‘ik ga van goed voornemen naar goed dóen’ onder vermelding van je naam, e-mail en telefoonnummer naar: [email protected].

De eerste 16 personen die reageren, mogen GRATIS deelnemen aan de workshop. De locatie en de datum van de workshop wordt zo snel mogelijk na het bekend maken van de winnaars bepaald op basis van de woonplaats en de beschikbaarheid van de winnaars.
Ik kijk uit naar je reactie en je aanwezigheid bij één van de workshops.

GELUKKIG NIEUWJAAR!
​
Alice Kroeze
[email protected]
www.dnacoaching.nl

Verbonden
Door de spiraal van leven
 
Van enzym tot brandende ster
 
Dichtbij
Tegelijkertijd
​zo ver
 
Tijd en ruimte
gecreëerd
door de 3 dimensionale geest
 
Zijn er eigenlijk nooit geweest
 
Het hele universum
Weerspiegelt in ons zijn
 
Grootser dan groot
Tegelijkertijd
zo klein

DIEPGANG

Diepgang willen we bijna allemaal wel.
Het maakt het contact echter, het geeft bodem en betekenis en het zorgt voor verbinding met jezelf en de ander.

Toch wint oppervlakkigheid het vaak van diepgang.

Waarom?

Omdat diepgang LEF vraagt!

Het lef om diep te gaan.
Dáár waar je ogen moeten wennen aan het donker. 
Dáár waar je niet graag komt en anderen liever niet uitnodigt.
Dáár waar schuld, schaamte en kwetsbaarheid wonen.

Doe juist dáár zo nu en dan het licht aan...

Alleen dan blijft het geen oppervlakkig woord, maar wordt het je bestaan.
​
Diep gaan...

Byron Bay in Australië, dat was de prachtige plek waar ik 17 jaar geleden leerde surfen. Als je dit leest zie je mij in gedachten natuurlijk zeer gecontroleerd en supercool op een surfboard staan. Toch? Als dat zo is... bedankt voor het mooie beeld en het vertrouwen in mijn surfkwaliteiten. :)

De werkelijkheid? Ik was doodsbenauwd! Hoe moest ik in godsnaam die plank onder controle houden terwijl de golven genadeloos op me inbeukten. Ik had nog met geen één teen op het board gestaan toen ik al minstens tien keer helemaal koppie onder was gegaan... Mijn mond zat vol met zout en mijn haren vol met zand. Er ging dus wel even wat vooraf aan dat ultieme geluksgevoel.... Wat het uiteindelijk, na hard ploeteren en diep gaan, wel werd. En toen ik daar uiteindelijk gedragen en voortgeduwd werd door die machtige en krachtige auqablauwe golf, met de stralende zon boven mijn hoofd. Toen wist ik waarvoor ik zo diep was gegaan...Het was het, achteraf, meer dan waard!

De geschiedenis, de wetenschap en onze eigen levenservaringen laten ons zien dat we op een golfbeweging door het leven en de geschiedenis worden verplaatst. Dat is altijd al zo geweest en zal ook altijd zo zijn. Of je het nu leuk vindt of niet… het leven bestaat uit ups en downs. Sterker nog, zonder ups en downs is er geen leven. Iedereen die ooit in spannende afwachting naar de dunne lijn op een hartslagmonitor heeft gekeken, weet wat ik bedoel.

De manier waarop je deze continue golfbeweging ervaart, hangt af van de mate waarin je denkbeeldig hebt leren surfen op de golven. Als je het weleens in het echt hebt geprobeerd, dan weet je dat je alleen kunt leren surfen als je bereid bent kopje onder te gaan. Ook bergbeklimmers kennen het principe. De top van de berg voelt pas echt als een overwinning als je op eigen kracht vanuit het diepe dal bent gekomen. Hoe dieper het dal, hoe hoger de top. Zo is het ook in het leven. De downs horen erbij en heb je nodig om de urgentie en de kracht te creëren om de top te bereiken.

In de meeste gevallen bepaalt die golfbeweging, ook wel ‘het leven’ genoemd, of je kopje onder gaat of niet. Meestal kun je daar weinig tegen doen. Net zoals een surfer de golven niet kan creëren of tegenhouden. Het is dus niet de vraag hoe je de dalen kunt voorkomen, maar hoe je ze ten volle kunt aannemen en respecteren om ze daarna te kunnen benutten. Dat geldt niet alleen voor ons persoonlijk leven in het hier en nu. Dit principe is ook te zien in de evolutie. Charles Darwin benoemde het treffend:

 ‘It is not the strongest of species that survive, nor the most intelligent. It is the one that is most adaptable to change.’

Ook in de wereldgeschiedenis en de economie zien we de golfbeweging terug.  Kijkend naar de conjunctuur en de natuurlijke in- en uitademing van processen, is het diepste punt van het dal, meestal ook precies het punt waarop iets nieuws wordt geboren. De eerste lentebloemen na een koude donkere winter. Een nieuw wereldbeeld, de start van een nieuw tijdperk. Een tijdperk waarin we, als we later terugkijken, precies creëerden en kregen wat we nodig hadden.

Hoe zit het met de tijd waarin we nu leven? De crisis die in 2008 begon, is nog steeds gaande. Wat dat betreft zitten we met z’n allen dus al een aardige tijd in een dal. Absoluut niet leuk als je er iedere dag de negatieve gevolgen van ervaart. Maar… hoe kijken we over 50 jaar terug op deze periode? Hoe gaat het de geschiedenisboeken in? Ik vermoed dat wij nu in een memorabele tijd leven, omdat we samen op een groot keerpunt staan. En daarmee dus ook aan het begin van zo’n nieuw tijdperk. Een nieuw hoogtepunt. Maar voordat ik daar op inga, zou ik eerst eens naar de passage over de huidige tijd in dat geschiedenisboek anno 2065 willen gaan:

‘De mensen die werden geboren vanaf de jaren 60 tot ongeveer de jaren 90 van de 20e eeuw zijn opgevoed en opgegroeid in een tijd van overwegend economische groei, met de focus op prestaties, ambities en materie. Een tijd waarin de welvaart toenam en carrière maken voor velen een levensdoel was geworden. Maar ook een tijd waarin woorden als ‘workaholic’ en ‘burn-out’ een plekje kregen in de Dikke van Dale.

Wat velen van hen wel wisten, maar niet zelf hadden ervaren, is dat deze periode van hard werken en de focus op materie, voortkwam vanuit het diepe dal dat hun ouders of grootouders hadden meegemaakt. Dit dal was de tweede wereld oorlog, die Nederland en de rest van de wereld in haar greep hield van ca. 1940 tot 1945. Een tijd van extreme schaarste, met het eten ‘op de bon’, huizen die werden vernietigd door bombardementen en auto’s en fietsen die, als je pech had, werden gevorderd door de Duitsers. Een oorlog die wereldwijd meer dan 72 miljoen dodelijke slachtoffers maakte. Hiermee werd deze periode tot één van de meest ingrijpende dieptepunten in de geschiedenis.

Toen de oorlog voorbij was, ontstond er, met het diepe dal van de oorlog nog vers in het hart en het geheugen, een collectieve bevrijdende creatiekracht. De wederopbouw. Niet alleen van de huizen en de gebouwen die verloren waren gegaan. Maar ook de wederopbouw van het leven, het vertrouwen, de hoop en de ambitie, met een plek voor iedereen die vrijheid zocht en bereid was mee te bouwen aan Nederland. Deze collectieve kracht zorgde ervoor dat Nederland binnen 50 jaar weer uitgroeide tot een economisch sterk land, waar leven in vrijheid, hard werken en succes een groot goed waren geworden. En niet zonder resultaat. De welvaart nam toe en de schaarste maakte plaats voor overvloed.

Maar… de reden waarom de oorlogsgeneratie hard was gaan werken en bouwen, was allang niet meer de reden van de nieuwe generatie. De echte urgentie was verdwenen. Ze werkten allang niet meer aan de wederopbouw van Nederland en het was ook allang geen kwestie meer van leven of dood. Steeds meer werd de prestatiedrang en het harde werken losgekoppeld van de collectieve overleving en verbonden met het individuele gewin, vaak om het ego te ‘boosten’ en ten koste van het grotere geheel.

De hippies, een beweging van vrijgevochten pioniers in de jaren 60, zagen dit aankomen en gaven destijds een veelbesproken en bezongen tegengeluid. Het mocht niet baten. Het kapitalisme en materialisme vierden hoogtij. Dit zorgde enerzijds voor een krachtige economische groei en prachtige innovaties die o.a. leidden tot het digitale tijdperk. Maar er was ook die andere kant. De kant waar de hippies al voor hadden gewaarschuwd. Er was geen sprake meer van een tekort, maar van een ‘te veel’

In die materialistische ego gedreven maatschappij, konden de auto’s niet snel genoeg, de werkweken niet lang genoeg, de kinderen niet slim genoeg, de huizen niet groot genoeg, de koelkasten niet vol genoeg en de hypotheken niet hoog genoeg zijn.

Hoe mooi het aan de buitenkant misschien ook leek… De energiebronnen die de aarde bood, raakten uitgeput doordat er teveel werd verbruikt in korte tijd. Welvaartsziekten wonnen snel terrein door de gevolgen van een overmaat aan ongezonde voeding en stress. Kinderen kregen al heel jong medicatie om aan ‘de norm’ te kunnen voldoen. Steeds meer carrièretijgers werden een slaaf van hun eigen agenda en prestatiedrang. Er kwamen steeds meer mensen die ogenschijnlijk alles hadden: een mooie baan, een knappe partner, slimme kinderen, een snelle auto en een groot huis… maar die niet echt gelukkig (meer) waren.

Het overvoeden van de buik en het ego, betekende voor velen uiteindelijk de ondervoeding van het hart en de ziel.

En toen sloeg als een laatste genadeklap de financiële crisis van 2008 in als een bom. Een crisis die begon in de Verenigde Staten en ook wel de bankencrisis of kredietcrisis werd genoemd. Geld lenen, wat tot dan toe redelijk makkelijk was geweest, werd aan banden gelegd en de huizenmarkt stortte in. Ook bedrijven ervaarden de gevolgen van de crisis en de werkeloosheid in Nederland steeg van 3,7% begin 2008 naar 8,5% in 2016. Een groot aantal Nederlanders voelde zich gevangen door een tophypotheek in hun veel te dure huis dat ondertussen ‘onder water’ stond…  Niet omdat de dijken doorbraken… Maar omdat alles wat rond 2007 nog waardevast of zelfs een goede investering leek, een illusie was gebleken. Een illusie die de bovengemiddelde Nederlander veel geld koste. Heel veel geld.

De klok sloeg, net als voor Assepoester, 12 uur en de prachtige koets werd ineens weer een doodnormale pompoen. De betovering van de welvaart en overvloed, bleek definitief uitgewerkt, zowel financieel als emotioneel.

Een nieuw tijdperk werd ingeluid……’

Benieuwd hoe de geschiedschrijving vanaf hier verder gaat? Dat hebben wij voor een belangrijk deel zelf in de hand. Daarom staat ons vandaag, net als na de tweede wereld oorlog, een grote collectieve klus te wachten. Hoe gaan we om met dit dal. Verzuipen we erin, of leren we surfen?

Waar onze ouders of grootouders fysiek en mentaal leden onder de schaarste, ervaren wij nu de fysieke, mentale en financiële gevolgen van overmaat. Het is dus niet voor niets dat er een nieuwe beweging op gang komt. Je kunt er niet meer omheen. 70 jaar geleden werd de generatie voor ons bevrijd uit de handen van de Nazi’s. Nu is het aan ons om onszelf te bevrijden uit de greep van het ego en het materialisme. De weg omhoog uit het dal, staat dit keer niet alleen niet gelijk aan ‘meer’. De belangrijkste verandering van dit nieuwe tijdperk is misschien wel dat er steeds meer mensen zijn die juist de behoefte hebben aan ‘minder’.

Minder is het nieuwe meer

Minder stress, minder spullen, minder kunstmatige toevoegingen, minder zorgen. In plaats daarvan: meer balans, ruimte en lucht om echt jezelf te kunnen zijn en te genieten van het leven en ‘the flow’. Weg met de ballast en terug naar de basis.

Jarenlang waren het hoofd en het ego de baas en werd de stem van het hart onderdrukt. Nu mag het hart weer de weg wijzen, met het hoofd als wijze reisgenoot en het ego als waardevolle manifestatiekracht. Naast het verrijken van de portemonnee, waar in de basis niets mis mee is, wordt nu in de eerste plaats het levensgeluk, de wereld en de ziel verrijkt. Om zo in een gezond lichaam en met een gelukkige geest op een herstellende planeet je hart te kunnen volgen.

Maar dit lukt alleen als je niet hard probeert weg te zwemmen of afwachtend aan de kant blijft zitten afwachten. Dus… heb jij de moed? Benut dan juist de diepte en de urgentie van het dal waarin we zitten om daarna als één van de eersten te kunnen surfen op de kracht van deze golf. En laten we die kracht dan benutten om samen het nieuw tijdperk in te luiden. De wederopbouw van het leven vanuit het hart als voeding voor de ziel. De wederopbouw van ons bestaan anno 2015

Het is tijd.

- Alice Kroeze- 

 
Is de start van dit nieuwe tijdperk relevant voor jouw persoonlijk? Jouw merk of organisatie? JA! Het is niet alleen relevant, maar zelfs bepalend voor je bestaansrecht en je succes in de toekomst. Behoefte aan wat metaforische surflessen? Je bent van harte welkom.

[email protected]
www.dnacoaching.nl