Het magische moment waar zoon Lev (9) zolang naar uit heeft gekeken, is aangebroken.
EIN-DE-LIJK één meter veertig én in de Efteling. De gouden combinatie, die ervoor zorgt dat wonderen waar worden. De vorige keer dat we hier waren, leek dit moment eeuwen ver weg. Toen was hij nog maar net één meter twintig en dus wel lang genoeg voor de achtbaan Joris en de Draak, maar helaas niet voor de Baas van alle Bazen:... 'DE BARON'. Vol bewondering en een tikje jaloers keek hij toen naar alle (wat langere) helden, die wél in de Baron mochten. Het geweld waarmee ze verticaal de diepte in werden gestort om er vervolgens weer lachend uit te komen… dát wilde hij ook meemaken. Maar helaas. Al had Lev het lef van een man van 2 meter, hij was nog geen één meter veertig, dus de Baron was voor hem onbereikbaar. Maar wat ging het snel deze zomer. Broeken die eerst nog ‘oversized’ waren, kregen ineens hoog water en bij terugkomst op school stak hij plots een klein stukje uit boven vrienden die voor de vakantie nog even groot waren als hij. Regelmatig checkte hij bij de meetlat of de Baron al binnen bereik kwam. En nu is het dan eindelijk zover! Eén meter veertig, nog steeds het lef van een man van 2 meter én in de Efteling. Het gaat gebeuren! Voor de zekerheid meten we hem nog even na bij de ingang en… ja hoor.. zijn hoofd stoot zelfs tegen het bolletje van de meetlat aan. Hij kan erin! Zijn jongere broertje Tim gaat samen met zijn vriendjes in het wiebelschip en Lev loopt samen met papa Jorg en mama Alice (ik) naar de wachtrij. ‘Ik voel echt kriebels in mijn buik, zoveel zin heb ik om erin te gaan!’ bevestigt hij wat we in zijn ogen al zien. Als we onze plekken mogen kiezen, kiest hij zonder aarzelen de voorste (engste!) rij. Dat we dan 20 minuten langer moeten wachten, maakt hem niets uit. Dit is zijn ‘eerste keer’ en hij wil dat die onvergetelijk wordt. Na 50 minuten kletsen, hangen, ‘steen-papier-schaar’ en FaceApp lol, is het eindelijk zover. We mogen naar binnen. Ineens voel ik zijn hand in de mijne. ‘Kom mam, we zijn er. Mag ik tussen jullie in?’ ‘Graag! zeg ik. 'Dan kun je mijn hand vast houden, want ik vind het best een beetje spannend.’ Hij lacht stoer en zegt: ‘Komt goed mam’. Samen stappen we in het zitje, Papa rechts, mama links en Lev ertussenin. Hij moet een flinke sprong maken om bij het stoeltje te kunnen, maar het lukt. De beugels gaan dicht en de attractiemedewerkster checkt of we veilig zitten. Lev heeft een glimlach van oor tot oor, geeft een bemoedigend kneepje in mijn hand en kijkt trots naar de attractiemedewerkster. Zij glimlacht en zegt: ‘Heb jij een bandje?’ ‘Nee, wat voor een bandje?’ antwoord Lev ‘Het bandje dat bewijst dat je één meter veertig bent’ ‘Nee, die heb ik niet, maar we hebben ons net gemeten en ik was zelfs al langer dan één meter veertig’, Antwoord Lev, die toch een beetje bezorgd begint te kijken. Ik stel hem gerust. We weten immers zeker dat hij lang genoeg is... toch? Voor de zekerheid willen ze hem toch nog even nameten. De beugels gaan weer los en Lev wordt meegenomen naar de meetlat die naast de attractie staat, terwijl de trein vol zit met wachtende mensen. Bij de meetlat aangekomen duwt de medewerkster zijn kuif wat omlaag en zet hem onder de lat. De schrik slaat om mijn hart. Er past een dunne hand tussen zijn hoofd en de lat. Hoe kan dat? Is deze lat hoger dan die buiten stond? Ik zie de schrik in de ogen van Lev als de attractiemedewerkster met haar hoofd ‘nee’ schudt. Lev, met het Lef van een man van twee meter, wordt ineens heel klein. Eenmaal bij ons aangekomen stroomt er een dikke traan over zijn wang. Mijn moederhart breekt. Wat een onverwachte teleurstelling. Meer dan een jaar (en 50 lange minuten in de rij) heeft hij hier naar uitgekeken… En op het moment supreme spat zijn droom als een zeepbel uit elkaar. Ik stap uit en geef Lev, die ondertussen in snikken is uitgebarsten, een hele dikke knuffel. Kom lieverd, het is niet anders… Samen lopen we naar de zijkant van de attractie, waar hij wordt opgevangen door een hele lieve attractiemedewerker. Deze geeft wat bemoedigende woorden en zijn Eftelingjas aan Lev. Hij mag samen met hem de controles doen en op het knopje duwen die de achtbaan in werking zet. Een andere medewerker geeft hem een aai over zijn bol én een VIP pasje waarmee we bij een andere attractie zonder in de rij te wachten naar binnen mogen. Met waterige ogen neemt Lev de troost in ontvangst en geeft hier en daar een beleefde glimlach terug. Terwijl mijn ogen naar hem kijken en mijn hart kraakt, komt de rest van mijn systeem in de ‘wonderfeeën’ stand. Ik zoek vol vuur naar mijn innerlijke toverstaf, waarmee ik deze teleurstelling kan omtoveren voor Lev. Alles in mij is in volle actie om de situatie te redden. Er moet toch een manier zijn?! En dan weet ik het! Achter in onze auto op de parkeerplaats, liggen zijn Nike Air Max schoenen. Deze geven hem zeker een dikke centimeter extra. Een tube gel kan ik ook vast wel vinden om zijn kuif nou iets meer omhoog te duwen. Als ik die twee dingen doe, dan halen we het! Ik ben vastberaden. Dit ga ik fixen voor hem! Vandaag zit hij in de Baron. Lev is ondertussen in een licht opstandige bui gekomen en zegt nukkig… ‘Mijn hele dag is verpest. Ik ga dus écht nergens meer in.’. Ik geef hem een knuffel en zeg dat ik zijn teleurstelling begrijp, maar dat dat niet hoeft te betekenen dat de hele dag verpest is. Stiekem denk ik erachteraan:‘Want ik ga zorgen dat hij weer omgetoverd wordt tot een topdag!’. Ineens begint het enorm hard te hagelen. Samen rennen we het dichtstbijzijnde restaurant binnen. Daar aangekomen ruiken de kroketten en frikandellen zo lekker dat we van de nood maar even een deugd maken en wat bestellen. Terwijl we zitten te eten, zie ik iets gebeuren bij Lev, die een beetje in zijn eigen wereldje is verzonken. Eerst een diepe zucht, iets later nog een snik, dan nog een diepe zucht… en dan kijkt hij me ineens heel wakker aan. ‘Ik vind het echt heel erg jammer’ zegt hij… en dan concluderend: ‘Maar het is niet anders, het is voor mijn eigen veiligheid’. Een paar minuten later zijn zijn ogen al wat minder waterig, zijn zuchten al wat minder diep en zijn nukken al wat minder nukkig. Zie ik dat nou goed? Heeft hij zelf een intern toverstafje gevonden, waarmee hij niet de situatie, maar zijn eigen blik op die situatie én zijn emoties aan het omtoveren is? Mijn voeten, die al in de renstand stonden om de lichaamsverlengende Nike Air Max’s op te halen, ontspannen. Mijn hand laat de autosleutel los. Is het nog wel nodig dat ik met mijn toverstafje ga zwaaien? Volgens mij niet. Trots kijk ik naar mijn zoon die nog net iets te klein is voor de Baron, maar al groot genoeg blijkt te zijn om zich helemaal op eigen kracht over een teleurstelling heen te zetten. WAUW! Als het niet was gaan hagelen, was ik nu vast op een Daphne Schippers tempo naar de auto aan het rennen voor zijn schoenen. En had ik hem niet de kans gegeven zelf de situatie accepteren, de regels te respecteren, en zijn humeur te transformeren. 3 MEGA stappen, die hij in een paar minuten heeft gezet… en dat zonder z’n Nike air max-jes aan 😉. Wat een levensles. Niet alleen voor hem, maar ook voor mij. Lev is te groot geworden voor een mama die als een toverfee loopt te zwaaien met een ‘alles komt goed’ stafje. En misschien was hij daar al wel langer ‘te groot’ voor, maar kreeg hij nu de kans om dat te laten zien. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat zo’n middagje Efteling me meer heeft geleerd over het moederschap, leiderschap én mijn eigen zoon dan ik had kunnen vermoeden. En wat ik ook weet is dat ik heel blij ben dat Lev nog niet te groot is voor dikke knuffels van zijn moeder 😉. By the way… een groot compliment aan de Efteling medewerkers die zo lief omgingen met de teleurstelling voor onze nog-net-iets-te-kleine grote zoon. Volgend jaar zijn we er weer. wat dit blog te maken heeft met leiderschap? Ik ervaar dat ouderschap en leiderschap soms heel dicht bij elkaar liggen. Waarschijnlijk zijn er ook veel leiders die te snel met een 'toverstaf' zwaaien om situaties te fixen, terwijl de medewerkers dit zelf ook kunnen... als ze de kans maar krijgen. Laat je maar eens verrassen. Ik heb mezelf, mede dankzij Lev, voorgenomen dat in ieder geval wat vaker te doen.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
AuthorAlice Kroeze Archives
March 2024
Categories |