het gevoel: springen zonder parachute...

Zeven jaar geleden verloor ik mijn stem… Na onderzoek in het ziekenhuis bleek het geen simpel knobbeltje. Er werd een operatie aangeraden. Na een nachtmerrie, die voelde als een waarschuwing, belde ik de geplande operatie af.

Daarna was mijn stem de afgelopen jaren schor, hees, ‘gezegend’ met een rauw randje, doorleefd, enorm wezen stappen (of welke verklaringen er door anderen ook maar aan werden gegeven.)

De verklaring die ik zelf het sterkst voelde, was dat mijn stem, juist door zachter en heser te worden, mij iets belangrijks te vertellen had. Iets dat gehoord moest worden, niet door mijn oren, maar door mijn hart en dat van de mensen dichtbij mij. En juist doordat mijn externe stem verstomde, ontstond er stilte. Stilte die nodig was om mijn innerlijke stem te laten klinken.

En terwijl ik dit tik, komt die doorleefde, rauwe en hese stem door de bocht in mijn hoofd met ongezouten commentaar als: ‘lekker vaag’, ‘zweverig’, ‘wat zullen ze wel niet denken’, ‘wie zit hier nu op te wachten’…

Ja, die stem hoort ook bij mij en houdt me realistisch, kritisch en met beide benen op de grond. Maar ik wil niet meer dat het mijn innerlijke stem overschreeuwt. Het mooie en tegelijkertijd confronterende is dat mijn lichaam dat dus ook fysiek de afgelopen zeven jaar niet toestond. 
Dit waren de jaren waarin DNA coaching & consultancy is geboren, zielsverwantschap een diepe betekenis kreeg, er een totaal andere balans en taakverdeling kwam binnen het gezin, ik veel mooie mensen begeleidde, werkte aan betekenisvolle projecten voor een betere en gezondere wereld en we samen met vele bevlogen harten het ogenschijnlijk onmogelijke, mogelijk maakte…  

Zo heeft mijn innerlijke, pure en naakte stem steeds meer klank gekregen. Het is en was niet altijd makkelijk om te horen wat die stem te zeggen heeft. Het zorgt voor nieuwe, andere keuzes, die gepaard gaan met innerlijke worstelpartijen en hier en daar een slapeloze nacht. Maar het duwde steeds onverstoorbaar door… Wat resulteerde in gesprekken die soms voelden alsof ik zonder een parachute uit een vliegtuig sprong. Want het ging over wat ik echt voelde en wilde, maar vaak liever niet toegaf. Bang dat ik er anderen mee zou belasten, kwetsen, pijn doen. Bang dat het de harmonie zou verstoren. (tja, ik ben een weegschaal in hart en nieren).

Maar met het (dan maar) ontkennen ervan ontkende ik ook een heel belangrijk deel van mijzelf en dat stonden mijn stem en mijn hart niet langer toe. (stelletje eigenwijze idealisten) Steeds als ik dacht dat ik het laatste deel had overwonnen, vertelde mijn (nog steeds hese) stem en drukkende hart mij dat ik er nog niet was.

Tot vanmorgen…

Ik zat in de auto mee te zingen met de muziek en hoorde tot mijn schrik en verrassing ineens dat ik de noten die ik al 7 jaar niet meer haalde, weer kon meezingen. Dat kon toch niet waar zijn? Ik probeerde het nog een keer. Warempel. Het lukte echt!
Ik stopte het zingen en luisterde met een open hart naar die innerlijke stem, die de afgelopen jaren steeds helderder en luider is geworden. Dit is wat het zei:
“Eerlijk zijn over wie je bent, wat je voelt en wilt, is inderdaad als springen zonder parachute… Om vervolgens te landen in jezelf en te weten dat je daar opgevangen wordt.”

Alice
p.s. 1: Ik besef dat er vast nog veel hese stemmomenten in mijn leven zullen komen, want oude patronen raak je nu eenmaal niet zomaar kwijt. Maar ik weet nu ook dat ik dan naar mijn hart moet luisteren en mijn innerlijke stem mag laten horen om vervolgens te vertrouwen op mezelf als ik weer eens gevoelsmatig uit het vliegtuig spring zonder parachute ;).
​
p.s.2: Heb jij ook het gevoel dat jouw lijf je iets te vertellen heeft? Vertrouw daar dan op en luister ernaar, vind de betekenis en vogel uit wat jij nodig hebt. Het kan helpen als iemand je de juiste vragen stelt tijdens je ontdekkingstocht. En besef dan ook dat de juiste vragen vaak de vragen zijn die je in eerste instantie liever niet hoort of beantwoordt.. Als dat het geval is, zit je waarschijnlijk precies goed.