\Why talk? Dit waren de woorden die bij me opkwamen toen ik door een quote van Thijs Lindhout werd herinnerd aan de onbeschrijfelijke kracht van oogcontact en de verbinding die daaruit kan ontstaan. Verbinding met de ander, je zelf én dat wat er verteld wil worden, maar waar geen woorden voor zijn.

Thijs beschrijft dit heel treffend naar aanleiding van een interview dat hij had met Bentinho Massaro (bron https://thijslindhout.nl/intens-183-een-zoektocht-naar-verlichting-bentinho-massaro/): 'Na het interview praatten we nog even na. Op een gegeven moment viel het gesprek stil en keken we elkaar minutenlang aan. Dit was onaangekondigd en ontstond ter plekke. Alle emoties gingen door me heen: gêne, ongemak, verlegenheid en onzekerheid. Maar toen ik daar aan overgaf kwam rust, flow en vooral een bizarre energetische verbinding. Bizar hoe je 1,5 uur met elkaar kan praten en dat daarna 2 minuten stilte meer indruk maakt. Dit ontstaat natuurlijk niet zo maar. Ik heb 180 interviews gedaan en dit nog nooit meegemaakt.'

De grootste interne shift die ik in mijn leven heb ervaren, was tijdens een vergelijkbare waarnemingsoefening bij Phoenix Opleidingen. De opdracht was om elkaar, in tweetallen, een paar minuten lang aan te kijken, terwijl we met onze energie en aandacht van onszelf, naar de ander, naar de plek van 'de toeschouwer' gingen. Dit zorgde, dwars door het initiële ongemak heen, voor een instant liefdevolle, krachtige en kristalheldere verbinding met mezelf, de studiegenoot tegenover me en het 'al'. Deze ervaring was, achteraf bezien, levens veranderend. Bizar mooi toch eigenlijk dat iets dat altijd binnen handbereik is, 2 minuten in iemands ogen kijken, meer kan zeggen én doen dan 180 interviews (in het geval van Thijs) of bij mij vijf jaar coachopleidingen. Het enige dat het vraagt, is een flinke dosis lef.

De afgelopen weken werd ik abrupt stil gezet en in die weken van verplichte rust, is dit één van de herinneringen of 'wake-up calls' waar ik niet omheen kon en waar ik meer oog voor wil hebben de komende tijd.

​So wait... and SEE.
​

De herfstvakantie is begonnen! Zonder de corona pandemie hadden we nu als gezin in het vliegtuig naar Israël gezeten. Het land waar ik vlak voor het nieuwe millennium een paar jaar heb gewoond en gestudeerd. Het leek mij geweldig om nu, na 20 jaar, weer terug te gaan. Dit keer, voor het eerst, samen met het gezin. Het zou niet zomaar een reis worden. Er was namelijk veel te vieren: mijn 45e verjaardag, ons 12,5 jarig huwelijksjubileum en ons 20 jaren samenzijn. Genoeg reden dus voor een vakantie naar dit mooie land met haar heerlijke eten.

Door Corona liep dat anders en zaten we gisteravond in plaats van in het vliegtuig, samen bij op de bank, onder een deken bij de haard. Ik kon mijn ogen bijna niet meer open houden, maar slapen was geen optie volgens mijn zonen. De herfstvakantie was immers begonnen. Morgen kon er (ook door corona) niet gevoetbald worden, dus er was geen enkele reden om niet lekker lang op te blijven. Nou vooruit dan maar…. Ik gaf mijn oudste zoon Lev de afstandsbediening: “Kies jij maar een leuke film uit.”

Hij scrolde langs verschillende films op Netflix en bleef hangen op de vriendelijke ogen van David Attenborough. Ik keek naar rechts.. Huh? Dit keer geen Harry Potter of een actiefilm met veel snelle auto’s en geknal? Nee, hij bleef, als gehypnotiseerd kijken in de ogen van die vriendelijke oude grijze man.. ‘Ja, dit ga ik kijken’ zie hij vol overtuiging. Ik keek hem met een mix van verbazing en interesse aan. ‘okay’…

En zo keken we samen bijna twee uur lang ademloos naar ‘A life on our planet’. Wat een prachtige en tegelijkertijd confronterende documentaire over onze prachtige planeet én over de desastreuze gevolgen van ons gedrag op alles dat leeft, inclusief wijzelf.

Toen in de documentaire de klok en de jaren vooruit werden gespoeld, om te laten zien hoe onze planeet en wij eraan toe zullen zijn in 2050, 2100… voelde ik de schaamte omhoog komen. Hoe hebben wij, hoe heeft onze generatie het zover laten komen? Met de nieuwe generatie naast me, die ondertussen heel dicht tegen me aan was gekropen bij het zien van deze angstaanjagende beelden.

Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat ik me bewust werd van de klimaatproblemen. En natuurlijk had ik me al vaak voorgenomen om mijn CO2 voetafdruk te verkleinen. Zo koop ik al een jaar geen nieuwe kleding meer voor mezelf, gebruiken we alleen nog ledlampen, scheiden we het afval en ben ik gestopt met het eten van vlees. Maar door deze film en vooral ook dit moment, kijkend naar de prachtige beelden van de natuur, met de nieuwe generatie dicht tegen mij aan…. Kwam het besef keihard binnen: Hoe wij de planeet nalaten aan onze kinderen en kleinkinderen, is onze keuze.  Het is écht een KEUZE. Dit wordt ons door niemand anders aangedaan dan onszelf. Ik kreeg het er, ondanks dat we bij de haard en onder een warme deken zaten, koud van.

Doe ik dan wel genoeg? Vroeg ik me af… Nee, absoluut niet, moest ik met schaamte erkennen. Mijn passie voor reizen zorgt ervoor dat ik meerdere vluchten per jaar maak voor congressen,  trips met vriendinnen en vooral veel vakanties samen met het gezin. Mijn passie voor werken zorgt ervoor dat ik zo’n 25.000 kilometer per jaar rijd voor werkafspraken en trainingen in het land in mijn zeer comfortabele auto die tja, op diesel rijdt. Ik kijk in het vuur van onze milieubelastende gashaard en besef dat ik nog niet de helft doe van wat ik zou kunnen doen om zelf mijn steentje bij te dragen.

Ja eerlijk is eerlijk… Dit jaar had ik nog niet gevlogen en maar een paar honderd kilometer gereden in mijn vervuilende auto. Maar dat had niets te maken met een eigen keuze. Die keuze werd voor ons gemaakt door dat wat ons gevoelsmatig zo in de weg zit.. de Corona Pandemie.

Als corona er niet was geweest waren we in het voorjaar met het gezin naar Turkije gevlogen, in de zomer naar Spanje, in de herfstvakantie naar Israël en in de kerstvakantie naar de Canarisch Eilanden… Was ik tussendoor nog in het vliegtuig gestapt op weg naar een goede vriendin in Hongarije en naar de WebSummit in Lissabon. In plaats daarvan bleef ik en bleven we thuis en stapelden de vouchers van de verschillende reisaanbieders zich op. Aan de ene kant écht superbalen dat we niet hebben kunnen genieten van die heerlijke vakanties en vliegreizen. Maar aan de andere kant is er juist aardig wat minder CO2 uitgestoten doordat wij thuisbleven.

Maar hoeveel bespaart dat eigenlijk? En wat zouden we nog meer kunnen doen? Wat zou de grootste impact hebben? Met die vragen werd ik wakker vanmorgen.
Leve het internet, want al snel vond ik een hele mooie en vooral handige website:
 https://ecotree.green/nl/calculate-flight-co2

Op deze website kun je precies berekenen wat de CO2 uitstoot is van je vluchten, je autoritten en je huishouden. Met een excel sheet erbij, ging ik aan de slag.. Hoeveel CO2 uitstoot besparen wij dit jaar eigenlijk, door niet te vliegen, geen autoritten te maken, door geen vlees te eten etc.. En hoeveel bomen waren er eigenlijk nodig geweest voor de absorptie van deze CO2 uitstoot? Ook dat rekent de calculator op de website van ecotree netjes uit.

De conclusie. Met alle vluchten die dit jaar niet doorgingen, met 25000 dieselkilometers minder, met het eten van plantaardig voedsel en het stoppen met het eten van vlees en nog wat andere kleinere aanpassingen, heeft ons gezin bijna 25.000 kilo CO2 minder uitgestoten. En met dat besef kwam de genadeklap… dit had niets te maken met mijn eigen keuze. Dus voordat ik mezelf totaal onterecht op de borst zou gaan kloppen, voegde ik nog een kolom aan mijn excelsheet toe, met daarin de optelsom van de CO2 uitstoot van ons gezin die dit jaar is voorkomen, niet door onszelf, maar door Corona. En dat bleek 93% van het totaal…

Let that sink in….

Zeven jaar geleden verloor ik mijn stem… Na onderzoek in het ziekenhuis bleek het geen simpel knobbeltje. Er werd een operatie aangeraden. Na een nachtmerrie, die voelde als een waarschuwing, belde ik de geplande operatie af.

Daarna was mijn stem de afgelopen jaren schor, hees, ‘gezegend’ met een rauw randje, doorleefd, enorm wezen stappen (of welke verklaringen er door anderen ook maar aan werden gegeven.)

De verklaring die ik zelf het sterkst voelde, was dat mijn stem, juist door zachter en heser te worden, mij iets belangrijks te vertellen had. Iets dat gehoord moest worden, niet door mijn oren, maar door mijn hart en dat van de mensen dichtbij mij. En juist doordat mijn externe stem verstomde, ontstond er stilte. Stilte die nodig was om mijn innerlijke stem te laten klinken.

En terwijl ik dit tik, komt die doorleefde, rauwe en hese stem door de bocht in mijn hoofd met ongezouten commentaar als: ‘lekker vaag’, ‘zweverig’, ‘wat zullen ze wel niet denken’, ‘wie zit hier nu op te wachten’…

Ja, die stem hoort ook bij mij en houdt me realistisch, kritisch en met beide benen op de grond. Maar ik wil niet meer dat het mijn innerlijke stem overschreeuwt. Het mooie en tegelijkertijd confronterende is dat mijn lichaam dat dus ook fysiek de afgelopen zeven jaar niet toestond. 
Dit waren de jaren waarin DNA coaching & consultancy is geboren, zielsverwantschap een diepe betekenis kreeg, er een totaal andere balans en taakverdeling kwam binnen het gezin, ik veel mooie mensen begeleidde, werkte aan betekenisvolle projecten voor een betere en gezondere wereld en we samen met vele bevlogen harten het ogenschijnlijk onmogelijke, mogelijk maakte…  

Zo heeft mijn innerlijke, pure en naakte stem steeds meer klank gekregen. Het is en was niet altijd makkelijk om te horen wat die stem te zeggen heeft. Het zorgt voor nieuwe, andere keuzes, die gepaard gaan met innerlijke worstelpartijen en hier en daar een slapeloze nacht. Maar het duwde steeds onverstoorbaar door… Wat resulteerde in gesprekken die soms voelden alsof ik zonder een parachute uit een vliegtuig sprong. Want het ging over wat ik echt voelde en wilde, maar vaak liever niet toegaf. Bang dat ik er anderen mee zou belasten, kwetsen, pijn doen. Bang dat het de harmonie zou verstoren. (tja, ik ben een weegschaal in hart en nieren).

Maar met het (dan maar) ontkennen ervan ontkende ik ook een heel belangrijk deel van mijzelf en dat stonden mijn stem en mijn hart niet langer toe. (stelletje eigenwijze idealisten) Steeds als ik dacht dat ik het laatste deel had overwonnen, vertelde mijn (nog steeds hese) stem en drukkende hart mij dat ik er nog niet was.

Tot vanmorgen…

Ik zat in de auto mee te zingen met de muziek en hoorde tot mijn schrik en verrassing ineens dat ik de noten die ik al 7 jaar niet meer haalde, weer kon meezingen. Dat kon toch niet waar zijn? Ik probeerde het nog een keer. Warempel. Het lukte echt!
Ik stopte het zingen en luisterde met een open hart naar die innerlijke stem, die de afgelopen jaren steeds helderder en luider is geworden. Dit is wat het zei:
“Eerlijk zijn over wie je bent, wat je voelt en wilt, is inderdaad als springen zonder parachute… Om vervolgens te landen in jezelf en te weten dat je daar opgevangen wordt.”

Alice
p.s. 1: Ik besef dat er vast nog veel hese stemmomenten in mijn leven zullen komen, want oude patronen raak je nu eenmaal niet zomaar kwijt. Maar ik weet nu ook dat ik dan naar mijn hart moet luisteren en mijn innerlijke stem mag laten horen om vervolgens te vertrouwen op mezelf als ik weer eens gevoelsmatig uit het vliegtuig spring zonder parachute ;).
​
p.s.2: Heb jij ook het gevoel dat jouw lijf je iets te vertellen heeft? Vertrouw daar dan op en luister ernaar, vind de betekenis en vogel uit wat jij nodig hebt. Het kan helpen als iemand je de juiste vragen stelt tijdens je ontdekkingstocht. En besef dan ook dat de juiste vragen vaak de vragen zijn die je in eerste instantie liever niet hoort of beantwoordt.. Als dat het geval is, zit je waarschijnlijk precies goed.

Het is rond vier uur in de ochtend. Ik doe mijn dikke jas aan, sjaal om en sluip via de voordeur naar buiten. Brrr, wat is het koud! Mijn adem maakt een zacht wolkje in de lucht. De straat is verlaten, de buurhuizen donker.

Ik voel hoe mijn hart een sprongetje van verwachting maakt.

Voor me staat mijn fotocamera, op statief, geduldig te wachten op het moment suprême. Met verkleumde handen houd ik mijn telefoon vast en schijn ik met het licht op de knopjes van de camera, in een poging de juiste instelling te vinden.

En dan kijk ik omhoog. De lucht is kristalhelder en ik zie hoe de schaduw van de aarde langzaam een hap neemt uit de maan. Het springen van mijn hart is ondertussen een opzwepende dans geworden. Wat is dit gaaf!

Ik kijk de straat in, die nog steeds slaapt. In gedachten zoom ik uit. Ik zie mezelf staan. Een miniwezentje in het immens grote universum. Een stipje op onze blauw/groene planeet. De aarde, die zichzelf op dat moment tussen de zon en de maan schuift.

En dan wordt het donker. Het helderwitte licht van de maan dooft en verandert in een dieprode gloed. Als een kooltje dat nog nagloeit van het vuur.

Wauw! Kippenvel. En nu niet van de kou. Ik voel hoe ik volschiet en mijn hart zich opent…

En dan ineens hoor ik muziek. (klik hier)

Geïnspireerd door een 'perfect' 😉 artikel over perfectionisme in Trouw.

Voor een perfectionist is het moment waarop je beseft dat je niet perfect bent, het moment waarop je gevoelsmatig doodgaat... 

Om daarna, vaak na een stevige crisis, opnieuw geboren te worden. Niet perfect misschien, maar wel vrij. Opgelucht dat je niet meer perfect hoeft te zijn en blij dat je om jezelf kunt lachen. Klaar om van je voetstuk af te stappen (of vallen), waardoor je niet meer neerkijkt op anderen, maar ze recht in de ogen aan kunt kijken. En zij jou. Ontnuchterend misschien, maar al snel ervaar je dat relaties er gelijkwaardiger en echter van worden. Dat samenwerken nuttig en ook leuk kan zijn. Je milder wordt voor jezelf en anderen, ook als er fouten worden gemaakt. En misschien wel het allerbelangrijkste: dat het leven er een stuk relaxter en gezelliger van wordt.

Hoe eerder we dit onze kinderen leren en voorleven, hoe kleiner de kans dat ze later keihard van hun (steeds hoger wordende) voetstuk hoeven te vallen. Simpelweg, omdat die er niet is en ze gewoon stevig met beide benen op de grond staan.

Een flinke uitdaging ervaar ik zelf in de opvoeding. Helemaal wanneer je als ouder alle mooie kwaliteiten van je (ogenschijnlijk perfecte) kinderen ziet. Je ze alle kansen wilt geven om het volle potentieel te benutten en om door te zetten. En 'geluk' het liefst met een grote strik eromheen cadeau zou willen doen.

Dit wordt ook wel de 'curling ouder' genoemd. Een ouder die voor het kind uitgaat en met liefde alle mogelijke oneffenheden op het pad wegpoetst, zodat de weg vrij is en het kind ongehinderd kan doorglijden naar geluk en succes.

Alleen maar goede intenties, maar niet altijd met het gewenste effect. Omdat we maar al te makkelijk vergeten dat ieder kind het recht heeft op zo nu en dan een dipje. Op obstakels, fouten en mislukkingen. Net zo goed als op overwinningen, succes en geluk. Leven en leren door te vallen en weer op te staan.

kortom: Ieder kind heeft er recht op om mens te zijn, net zoals ieder mens er recht op heeft om kind te zijn.

Fijn en ook belangrijk dat onderzoekers en journalisten ons met dit soort artikelen hieraan helpen herinneren.
​
Alice

Neehee, ik wil het niet!’ roept Tim (6) met een rood aangelopen gezicht naar zijn broer. Lev, die al negen is, reageert met een rustige stem: ‘Maar Tim, luister, ik weet zeker dat je het kunt. Gisteren ging je toch ook al twee keer van die andere rode piste af? 'Ja, maar die was een makkie. Die rood/zwarte van jou ga ik echt niet doen!' Antwoordt Tim, terwijl hij met zijn arm een slaande beweging maakt. Alsof hij de druk die er zojuist op zijn schouder is gelegd, keihard van zich af wil gooien.

Ik probeer onze warm ingepakte zonen op de achterbank wat te kalmeren. Ik leg uit aan Lev dat Tim niets hoeft te doen wat hij niet wil en dat hij pas klaar is voor die ‘rood/zwarte’ piste, als hij er klaar voor is. Vol onbegrip en verontwaardiging kijkt Lev mij aan. ‘Maar mam, hij ís er alláng klaar voor. Dat weet jij toch ook? Alleen gelooft hij het zelf nog niet’

Het raakt me hoeveel vertrouwen Lev heeft in zijn grote kleine broertje. Meer vertrouwen dan Tim heeft in zichzelf op dit moment. Hij is het onderwerp én de bijbehorende druk ondertussen ook helemaal zat, dat is duidelijk. Met een boos gezicht kijkt hij uit het raam naar buiten en mompelt nog wat na richting zijn broer: ‘Ik ben drie jaar jonger dan jij hoor… dus JIJ hebt drie jaar langer kunnen oefenen’. 'Toch mam?', probeert hij mijn steun te krijgen.

Ik aarzel wat ik moet zeggen. Ik waardeer het grote geloof van Lev in zijn kleine broertje. Ik waardeer ook zijn aanmoediging. Tegelijkertijd voel en zie ik ook dat deze druk wat teveel wordt voor Tim en hem in plaats van enthousiast, op dit moment vooral boos en bang maakt.

Als echte weegschaal, wik en weeg ik en probeer ik de harmonie te herstellen door beide kanten van de zaak te belichten. Lev leg ik uit hoe ik geraakt word door zijn geloof in Tim en zijn aanmoediging, maar ik leg hem ook uit dat het voor Tim wat te snel gaat en dat hij het nu even moet laten rusten, zodat Tim zelf kan voelen wanneer hij er klaar voor is. Ik hoor Tim diep en opgelucht ademhalen. Tegen hem zeg ik dat zijn grote broer het superlief bedoelt, maar dat hij echt zijn eigen tijd mag nemen en zich niet gepusht hoeft te voelen. Hij hoeft niets te doen wat hij niet wil. We skiën voor ons plezier en het is al super indrukwekkend hoe goed hij van die pistes afzoeft als 6 jarige.

​
Als we bij de piste aankomen splitsen we ons op. Ik ga met Tim onderweg naar de ‘makkie’ rode piste en Lev gaat met zijn vader onderweg naar de zwarte pistes en de bergpaadjes. Als Tim en ik in de skilift naast elkaar zitten en naar de top van de berg worden gebracht, babbelt Tim gezellig de oren van mijn hoofd. En dan ineens wordt hij stil en kijkt hij met een ingespannen gezicht naar beneden. Daar beneden, onder ons, zie ik dé beruchte ‘rood/zwarte’ piste. Het is duidelijk dat de discussie met zijn broer iets heeft wakker geschud.

‘Mam, wat denk jij? Denk jij ook dat ik het kan?’. Ik zeg dat ik het wel zeker weet, maar dat ik vooral ook benieuwd ben wat hij zelf denkt… ‘ik weet het niet’ zegt hij.

‘En hoe zou het zijn als we hem gewoon gaan oefenen? Dan maken we samen hele grote bochten en gaan we er voorzichtig vanaf. En als we dan genoeg hebben geoefend, kun je daarna Lev verrassen.’

Tim zijn ogen gaan twinkelen en ik zie een kuiltje in zijn wang verschijnen… ‘Ik weet het nog niet zeker’ zegt hij. En ik voel plaatsvervangende kriebels in mijn buik. ‘Prima’, zeg ik. ‘Boven kijken we wel even en dan mag jij beslissen wat we doen’.

Boven aangekomen skiet hij tot mijn verrassing voorzichtig richting de rood/zwarte piste. Omdat deze beruchte piste zo stijl is, duurt het heel lang voordat hij hem voorbij de ‘afgrond’ goed in beeld krijgt. ‘Ooh, nee, die is echt veel te eng!’, roept hij onderweg. Maar hij skiet wel door, alsof hij door een magneet wordt aangetrokken, totdat hij bovenaan dé piste der pistes staat.

Ik besluit dit moment niet te lang te laten duren en de spanning te doorbreken en ski een klein stukje voor hem uit. Ik laat zien dat ik in één beweging stil kan gaan staan, ook op deze stijle berg. Hij komt voorzichtig achter mij aan. ‘Wauw!’ mijn hart maakt een sprongetje… Maar ik laat mijn enthousiasme nog niet merken, ik voel dat dat op dit moment de druk alleen nog maar zou verhogen..

Ik zeg rustig dat het prima gaat zo en nodig hem uit een bochtje te maken. De bocht gaat supergoed en ik merk dat hij enthousiast wordt. Misschien wat té enthousiast? Ineens maakt hij heel veel snelheid. Hij raast over een ijzig stukje naar beneden en komt dan met zijn skies in een bult sneeuw eronder terecht. Dit remt zijn snelheid dusdanig af dat hij met een grote koprol en zijn skies in zijn nek in de sneeuw belandt.
​
Ik schrik. ‘Shit! Toch te snel geprobeerd?!’ Terwijl ik me naar hem toe beweeg, bid ik dat er niets ernstigs aan de hand is en probeer ik tegelijkertijd naar Tim toe zo kalm mogelijk te reageren.
‘Wauw! Je ging super goed! Als je nieuwe dingen probeert, hoort vallen er gewoon bij. Het kwam door dat ijzige stukje en het bultje sneeuw’ zeg ik tegen hem terwijl ik hem optil en weer in positie breng.’ Kom, we gaan door, je bent supergoed bezig’. En direct skiet hij weer verder. Dit keer super geconcentreerd en gecontroleerd, met prachtige bochten en op het laatste, wat minder stijle, stukje met de Timmie Tomba snelheid die we van hem gewend zijn.

Wat ben ik trots op hem als we beneden aankomen! Hij heeft het gewoon gedaan.. de piste waar hij vanochtend nog zo bang voor was, heeft hij nu gewoon in zijn pocket! Ik prijs hem de hemel in en geef hem een dikke knuffel. Maar als ik hem een high five wil geven, merk ik dat hij die niet beantwoordt. In tegenstelling tot mij, is hij helemaal niet trots en blij. Ik begrijp er niets van en vraag hem wat er aan de hand is.

‘ik heb die piste helemaal niet gedaan mam, ik ben toch gevallen? Het is gewoon mislukt!’ Ik vertel dat ik het niet eens ben met hem. ‘Je kwam na één bocht te vallen, je bent weer opgestaan en superstoer gewoon doorgegaan. Dát is pas knap!’ Maar ik kan hem niet overtuigen. Hij kijkt afwezig voor zich uit terwijl we samen in de rij staan bij de skilift.

En dan komt het hoge woord eruit. ‘Mam, wil je niet aan Lev vertellen dat ik ben gevallen?’. Ahaa, dat was het dus… hij had zo graag trots aan zijn broer willen vertellen dat hij zonder te vallen in één keer de rood/zwarte piste had gedaan.

Ik word door zijn verzoek opvoedkundig in een spagaat geduwd, maar ik voel al snel dat ik niet mee wil doen aan dit ‘leugentje’. 1) omdat ik het belangrijk vind dat we altijd eerlijk zijn tegen elkaar en 2) omdat ik het belangrijk vind dat Tim weet dat het helemaal niet erg is als hij valt en het niet direct perfect gaat.

Ik leg hem dat uit, maar hij vindt het maar ‘stom’. Ik kan toch best vertellen tegen Lev dat hij niet is gevallen!? Omdat hij merkt dat ik niet meega in zijn wens om te gaan liegen, besluit hij dat het dan maar beter is om helemaal niets te vertellen over ons rood-zwarte piste avontuur.
Ik besluit het voor nu even te laten rusten en leid de aandacht af door samen een foto te maken en daarna over andere dingen te praten met hem.

​
En dan komen we, een uur later, aan bij het restaurant waar we Lev en papa Jorg weer gaan zien. Vlak voordat we naar binnen gaan kijkt Tim me nog één keer dwingend en veelbetekenend aan. Alsof hij wil zeggen: ‘En je houdt je mond, mam!’. Ik voel een steekje in mijn hart, maar respecteer zijn stille verzoek. Het is aan hem of hij er wel of niet over wil vertellen, hoe jammer ik het ook vind dat hij niet nét zo trots is op zichzelf als ik op hem.

Als we binnenkomen zwaaien Jorg en Lev enthousiast naar ons. Lev vraagt hoe we het hebben gehad en begint, zonder het antwoord af te wachten, enthousiast te vertellen over de avonturen die hij die ochtend met zijn vader heeft beleefd.

Hij kijkt Tim aan met een triomfantelijke overwinnaarsblik en zegt dan tegen zijn kleine broertje: ‘Ik ging vanochtend over de bospaadjes skiën en ik bén me toch hard komen te vallen!’.

Tim draait zich heel even om naar mij en zijn gezicht gaat zo ver open dat het recht in mijn hart binnenkomt.

Dan kijkt hij weer naar Lev en zegt hij met dezelfde triomfantelijke en ubercoole toon als zijn grote broer…. ‘ik ben ook keihard komen te vallen.. en je raadt nooit waar….’

Lev kijkt naar Tim en dan naar mij. Ik knik een veelbetekend ‘ja’.

‘Wat?!’ zegt Lev tegen zijn kleine broertje.. ben je écht van dé rood-zwarte piste gegaan?!

Tim begint te stralen en knikt een stoere ‘yep’.

Vervolgens wisselen ze hun valavonturen uit, alsof het trofeeën zijn die alleen verdiend kunnen worden door de meest moedige en onverschrokken helden op deze aarde…

En dat is precies wat ze zijn, voor mij… en voor elkaar, dat is duidelijk.

​Waarom dit verhaal relevant is? En een metafoor voor ‘leiderschap’?

Een leider is net als een ‘grote broer’, die al een stapje verder is. Als een grote broer die het volste vertrouwen heeft in zijn kleinere broertje. Zoals een leider het volste vertrouwen heeft in het kunnen en de kwaliteiten van de mensen om zich heen. Toch kan dat vertrouwen soms onbedoeld zo’n hoge druk geven, dat het in eerste instantie een tegengestelde reactie opwekt.
Medewerkers kunnen dan het gevoel krijgen dat er veel te veel van hen wordt verwacht. En in plaats van hun leider en zichzelf trots maken (wat ze diep van binnen willen), gaan ze vechten of vluchten. Uit pure angst.. want stel dat het niet goed gaat. Stel dat ze teleurstellen, het niet waarmaken.

Het enige dat je als leider kunt doen is het gewenste doel benoemen, je vertrouwen uitspreken en het dan loslaten, zodat de medewerker op eigen tempo en vooral ook zonder kijkende ogen of hete adem in de nek, kan gaan oefenen en experimenteren.

Maar dat was niet de allergrootste leiderschapsles die ik aan het skiavontuur van Lev en Tim heb overgehouden. Het grote keerpunt ontstond toen grote broer Lev vertelde over zijn eigen valpartij. Hij vertelde erover zonder schaamte, sterker nog…. Hij vertelde erover alsof het een overwinning was.

Dát maakte het échte verschil voor Tim. Zijn grote broer, zijn grote voorbeeld, was ook gevallen en was er zelfs trots op, omdat hij daarna toch weer was doorgegaan. De val was het bewijs van de uitdaging die hij was aangegaan én van zijn overwinning. En Tim had dit zojuist ook meegemaakt en daarin waren ze dus gelijkwaardig. Broeders…

Zo werkt het ook bij leiderschap. Pas als jij als leider naast het opstaan, ook het vallen deelt en laat voelen wat de betekenis en de waarde van het vallen is, kunnen je medewerkers dit ook ervaren en krijgen ze écht de ruimte om zich te ontwikkelen en te groeien, met vallen en opstaan… zonder schuld en zonder schaamte. Zonder vechten of vluchten. Ook geeft het delen van jouw valmomenten een gezonde vorm van gelijkwaardigheid, wat brandstof is voor het zelfvertrouwen én zelfrespect van je medewerkers .

Wat ik er zelf van heb geleerd? Ik kan als moeder, coach of begeleider nog zo vaak vertellen dat ‘vallen’ erbij hoort. Zolang ik mijn eigen ‘vallen’ niet voel en vanuit gelijkwaardigheid deel, blijven het woorden die niet écht kunnen binnenkomen.
​
Bedankt Lev en Tim voor deze mooie les én natuurlijk onze geweldige skiavonturen én valpartijen 😉

Het magische moment waar zoon Lev (9) zolang naar uit heeft gekeken, is aangebroken.

EIN-DE-LIJK één meter veertig én in de Efteling. De gouden combinatie, die ervoor zorgt dat wonderen waar worden. De vorige keer dat we hier waren, leek dit moment eeuwen ver weg. Toen was hij nog maar net één meter twintig en dus wel lang genoeg voor de achtbaan Joris en de Draak, maar helaas niet voor de Baas van alle Bazen:... 'DE BARON'.

Vol bewondering en een tikje jaloers keek hij toen naar alle (wat langere) helden, die wél in de Baron mochten. Het geweld waarmee ze verticaal de diepte in werden gestort om er vervolgens weer lachend uit te komen… dát wilde hij ook meemaken.

Maar helaas. Al had Lev het lef van een man van 2 meter, hij was nog geen één meter veertig, dus de Baron was voor hem onbereikbaar.

Maar wat ging het snel deze zomer. Broeken die eerst nog ‘oversized’ waren, kregen ineens hoog water en bij terugkomst op school stak hij plots een klein stukje uit boven vrienden die voor de vakantie nog even groot waren als hij. Regelmatig checkte hij bij de meetlat of de Baron al binnen bereik kwam.

En nu is het dan eindelijk zover!

Eén meter veertig, nog steeds het lef van een man van 2 meter én in de Efteling. Het gaat gebeuren!

Voor de zekerheid meten we hem nog even na bij de ingang en… ja hoor.. zijn hoofd stoot zelfs tegen het bolletje van de meetlat aan. Hij kan erin!

Zijn jongere broertje Tim gaat samen met zijn vriendjes in het wiebelschip en Lev loopt samen met papa Jorg en mama Alice (ik) naar de wachtrij. ‘Ik voel echt kriebels in mijn buik, zoveel zin heb ik om erin te gaan!’ bevestigt hij wat we in zijn ogen al zien.

Als we onze plekken mogen kiezen, kiest hij zonder aarzelen de voorste (engste!) rij. Dat we dan 20 minuten langer moeten wachten, maakt hem niets uit. Dit is zijn ‘eerste keer’ en hij wil dat die onvergetelijk wordt. Na 50 minuten kletsen, hangen, ‘steen-papier-schaar’ en FaceApp lol, is het eindelijk zover. We mogen naar binnen.

Ineens voel ik zijn hand in de mijne. ‘Kom mam, we zijn er. Mag ik tussen jullie in?’  ‘Graag! zeg ik. 'Dan kun je mijn hand vast houden, want ik vind het best een beetje spannend.’ Hij lacht stoer en zegt: ‘Komt goed mam’.

Samen stappen we in het zitje, Papa rechts, mama links en Lev ertussenin. Hij moet een flinke sprong maken om bij het stoeltje te kunnen, maar het lukt. De beugels gaan dicht en de attractiemedewerkster checkt of we veilig zitten.

Lev heeft een glimlach van oor tot oor, geeft een bemoedigend kneepje in mijn hand en kijkt trots naar de attractiemedewerkster.

Zij glimlacht en zegt: ‘Heb jij een bandje?’

‘Nee, wat voor een bandje?’ antwoord Lev

‘Het bandje dat bewijst dat je één meter veertig bent’

‘Nee, die heb ik niet, maar we hebben ons net gemeten en ik was zelfs al langer dan één meter veertig’, Antwoord Lev, die toch een beetje bezorgd begint te kijken.

Ik stel hem gerust. We weten immers zeker dat hij lang genoeg is... toch?

Voor de zekerheid willen ze hem toch nog even nameten. De beugels gaan weer los en Lev wordt meegenomen naar de meetlat die naast de attractie staat, terwijl de trein vol zit met wachtende mensen.

Bij de meetlat aangekomen duwt de medewerkster zijn kuif wat omlaag en zet hem onder de lat. De schrik slaat om mijn hart. Er past een dunne hand tussen zijn hoofd en de lat. Hoe kan dat? Is deze lat hoger dan die buiten stond?

Ik zie de schrik in de ogen van Lev als de attractiemedewerkster met haar hoofd ‘nee’ schudt.
Lev, met het Lef van een man van twee meter, wordt ineens heel klein. Eenmaal bij ons aangekomen stroomt er een dikke traan over zijn wang. Mijn moederhart breekt. 

Wat een onverwachte teleurstelling. Meer dan een jaar (en 50 lange minuten in de rij) heeft hij hier naar uitgekeken… En op het moment supreme spat zijn droom als een zeepbel uit elkaar.
Ik stap uit en geef Lev, die ondertussen in snikken is uitgebarsten, een hele dikke knuffel. Kom lieverd, het is niet anders…

Samen lopen we naar de zijkant van de attractie, waar hij wordt opgevangen door een hele lieve attractiemedewerker. Deze geeft wat bemoedigende woorden en zijn Eftelingjas aan Lev. Hij mag samen met hem de controles doen en op het knopje duwen die de achtbaan in werking zet. Een andere medewerker geeft hem een aai over zijn bol én een VIP pasje waarmee we bij een andere attractie zonder in de rij te wachten naar binnen mogen. Met waterige ogen neemt Lev de troost in ontvangst en geeft hier en daar een beleefde glimlach terug.

Terwijl mijn ogen naar hem kijken en mijn hart kraakt, komt de rest van mijn systeem in de ‘wonderfeeën’ stand. Ik zoek vol vuur naar mijn innerlijke toverstaf, waarmee ik deze teleurstelling kan omtoveren voor Lev. Alles in mij is in volle actie om de situatie te redden. Er moet toch een manier zijn?! En dan weet ik het! Achter in onze auto op de parkeerplaats, liggen zijn Nike Air Max schoenen. Deze geven hem zeker een dikke centimeter extra. Een tube gel kan ik ook vast wel vinden om zijn kuif nou iets meer omhoog te duwen. Als ik die twee dingen doe, dan halen we het!

Ik ben vastberaden. Dit ga ik fixen voor hem! Vandaag zit hij in de Baron.
Lev is ondertussen in een licht opstandige bui gekomen en zegt nukkig… ‘Mijn hele dag is verpest. Ik ga dus écht nergens meer in.’. Ik geef hem een knuffel en zeg dat ik zijn teleurstelling begrijp, maar dat dat niet hoeft te betekenen dat de hele dag verpest is. Stiekem denk ik erachteraan:‘Want ik ga zorgen dat hij weer omgetoverd wordt tot een topdag!’.

Ineens begint het enorm hard te hagelen. Samen rennen we het dichtstbijzijnde restaurant binnen. Daar aangekomen ruiken de kroketten en frikandellen zo lekker dat we van de nood maar even een deugd maken en wat bestellen.

Terwijl we zitten te eten, zie ik iets gebeuren bij Lev, die een beetje in zijn eigen wereldje is verzonken. Eerst een diepe zucht, iets later nog een snik, dan nog een diepe zucht… en dan kijkt hij me ineens heel wakker aan. ‘Ik vind het echt heel erg jammer’ zegt hij… en dan concluderend: ‘Maar het is niet anders, het is voor mijn eigen veiligheid’. Een paar minuten later zijn zijn ogen al wat minder waterig, zijn zuchten al wat minder diep en zijn nukken al wat minder nukkig.

Zie ik dat nou goed? Heeft hij zelf een intern toverstafje gevonden, waarmee hij niet de situatie, maar zijn eigen blik op die situatie én zijn emoties aan het omtoveren is?
Mijn voeten, die al in de renstand stonden om de lichaamsverlengende Nike Air Max’s op te halen, ontspannen. Mijn hand laat de autosleutel los.

Is het nog wel nodig dat ik met mijn toverstafje ga zwaaien? Volgens mij niet.
Trots kijk ik naar mijn zoon die nog net iets te klein is voor de Baron, maar al groot genoeg blijkt te zijn om zich helemaal op eigen kracht over een teleurstelling heen te zetten.
WAUW!

Als het niet was gaan hagelen, was ik nu vast op een Daphne Schippers tempo naar de auto aan het rennen voor zijn schoenen. En had ik hem niet de kans gegeven zelf de situatie accepteren, de regels te respecteren, en zijn humeur te transformeren. 3 MEGA stappen, die hij in een paar minuten heeft gezet… en dat zonder z’n Nike air max-jes aan 😉.

Wat een levensles. Niet alleen voor hem, maar ook voor mij. Lev is te groot geworden voor een mama die als een toverfee loopt te zwaaien met een ‘alles komt goed’ stafje. En misschien was hij daar al wel langer ‘te groot’ voor, maar kreeg hij nu de kans om dat te laten zien. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat zo’n middagje Efteling me meer heeft geleerd over het moederschap, leiderschap én mijn eigen zoon dan ik had kunnen vermoeden. En wat ik ook weet is dat ik heel blij ben dat Lev nog niet te groot is voor dikke knuffels van zijn moeder 😉.

By the way… een groot compliment aan de Efteling medewerkers die zo lief omgingen met de teleurstelling voor onze nog-net-iets-te-kleine grote zoon. Volgend jaar zijn we er weer.

wat dit blog te maken heeft met leiderschap? Ik ervaar dat ouderschap en leiderschap soms heel dicht bij elkaar liggen. Waarschijnlijk zijn er ook veel leiders die te snel met een 'toverstaf' zwaaien om situaties te fixen, terwijl de medewerkers dit zelf ook kunnen... als ze de kans maar krijgen. Laat je maar eens verrassen. Ik heb mezelf, mede dankzij Lev, voorgenomen dat in ieder geval wat vaker te doen.

Ons brein doet er alles aan om ons te beschermen. Een prachtig mechanisme. Tegelijkertijd is het juist dát mechanisme dat ook overbeschermend kan worden en ons kan weghouden van geluk en succes. Het resultaat? Gemiste kansen, uitstelgeluk en spijt. 

Het volgen van je dromen, succesvol en gelukkig zijn vraagt om moed, daadkracht, het maken van keuzes en het ondernemen van actie. Dingen die, vooral als ze je uit je comfortzone halen, je brein in de 'beschermmodus' zullen duwen met het tegengestelde effect.

Als je weet hoe je dit kunt doorbreken, wordt jouw leven ook echt JOUW LEVEN. 

Hoe? Zo:

5) Voel en visualiseer je droom en verlangen vanuit je hart en ziel
4) Formuleer je doel en de concrete stappen die nodig zijn om je doel te bereiken
3) Voel de stap die je NU kunt zetten om je doel dichterbij te brengen
2) Tel af: 5, 4, 3, 2, 1
1) DOE HET

Dit kun je tientallen keren per dag herhalen. Bij iedere kleine stap, iedere nieuwe gewoonte of iedere keer als je vanuit je hart wilt spreken... Het aftellen is dé manier om je overbeschermende brein te slim af te zijn en uit je patronen te breken en om dáár te komen waar je wilt zijn en te worden wie je wilt zijn.

Voel je de vlinders al in je buik?
​
Bekijk hier de inspirerende video met Mel Robbins, de auteur van de auteur van 'the 5 second rule':
​

Giles Baths, Cooge Bay, Australië – 7 februari 1998

Daar staat ze dan… in haar gloednieuwe aqua blauwe bikini bovenop de rotsen van Giles Bath in Coogee Bay. De warme Australische zon brandt op haar nog witte Hollandse huid. Het was even flink klauteren geweest, maar dit was het zeker waard. Wat een uitzicht! Vergeleken bij de machtige Grote Oceaan voor haar, voelt ze zich klein en nietig. Een heerlijk en bevrijdend gevoel, beseft ze tot haar eigen verbazing.

Vlak onder haar slaan de golven in een onbekend maar vertrouwd ritme kapot tegen de rotsen. Na iedere klap spuit er een fontein van glinsterende druppels omhoog. Door de druppels ontstaan prachtige regenbogen, zo dichtbij dat ze ze vast kan pakken. Alice is onder de indruk van deze spetterende en kleurrijke show van moeder natuur en eigenlijk ook wel een beetje van zichzelf. Is ze echt hier? Heeft ze het gewoon gedaan? Ze knijpt zichzelf in haar arm en doet haar ogen nog iets verder open om zeker te weten dat ze niet droomt.

Wie had dat gedacht? Alice… die op haar 15e brakend boven een Frans toilet hing omdat ze zo ziek was van heimwee naar Nederland. Of eigenlijk naar de discotheek thuis 'd'Aesculaap', waar ze geen zaterdagavond wilde missen. Alice… die op haar 18e voor het eerst met vrienden naar Tenerife vloog en zichzelf na die vlucht had beloofd om nooooooit meer in een vliegtuig te stappen. Behalve dan nog die ene vlucht om thuis te komen, waarin ze het bestierf van angst. Doodsangst.

Stond diezelfde Alice, 4 jaar later, na een vlucht van 24 lange uren nu hier? Alleen, op een rots helemaal aan de andere kant van de wereld? Down Under?!

Trots en nog wat onwennig kijkt ze om zich heen. Het lijkt wel alsof iedereen het heel normaal vindt dat ze hier staat. Niemand kijkt verbaasd of geschokt. Niemand kijkt überhaupt. Alsof ze niet beter weten dan dat zij één van die stoere globetrotters is die het gewoon aandurft om in haar eentje een jaar rond de wereld te gaan reizen. Ze besluit dat ze zich goed gaat inleven in het personage dat ze voor zichzelf gecreëerd lijkt te hebben. Alice… de avontuurlijke wereldreizigster.

Op dat moment heeft ze nog geen idee hoeveel betekenis die woorden binnen een paar seconden krijgen.

***

Wat is dit?! Denkt Alice terwijl haar hart samentrekt van schrik. Vanuit het niets grijpt een grote golf met ijskoud water haar warme lichaam. Met een keiharde klap wordt ze op de rots onder zich gesmeten. Het water trekt haar in de spleet naast de rots waarop ze stond. Met haar armen en benen probeert ze zich vast te grijpen... Nee! Niet naar beneden, niet daar naartoe! De vlijmscherpe schelpen, waar de rotsen mee bedekt zijn, snijden haar vingers venijnig open. AU!

Ze kan zichzelf niet tegenhouden. Het water en de rosten zijn oppermachtig. Ze maakt geen schijn van kans.

Er komt een golf van zelfspot komt over haar heen: "Zie mij nou hier. Nog geen twee seconden geleden voelde ik me ‘on top of the world'... En nu dit!? Wat genant!" De schaamte duwt een ongemakkelijke lach naar boven. Maar het lachen vergaat haar snel als ze met de volgende klap van het water voelt dat dit bloedserieus is.

Ze hapt en snakt naar adem, maar in plaats van lucht krijgt ze een grote slok zeewater binnen. Haar lijf schokt en ze voelt hoe haar buik en keel het water kokhalzend weer naar buiten proberen te werken.

Haar lichaam wordt afwisselend meegezogen om vervolgens weer omhooggeduwd te worden. Alsof ze wordt opgeslokt en uitgekotst door de rotsen die haar enkele seconden geleden nog droegen. Nu heeft ze geen idee meer wat boven en onder is. "Waar moet ik naartoe?!" schreeuwt ze in haar hoofd en in haar hart.. “In Godsnaam! Ik moet toch adem kunnen halen?" De scherpe rotsen snijden nu ook haar armen en benen open. Het briesende water verandert in een bloedrode kolkende massa.

Ze wordt dieper en dieper meegezogen en het water blijft meedogenloos op haar inbeuken. De ruimte tussen de rotsen wordt kleiner en de druk op haar lijf groter. Haar heupen, schouders, ribben… haar hele lijf wordt als een stuk schroot in elkaar geduwd.

Haar hoofd draait overuren. "Wat gebeurt er met me? Wat moet ik doen, in hemelsnaam!?"
Ze gebruikt al haar kracht om zichzelf los te wrikken, maar tevergeefs. "Nee, dit mag niet gebeuren. Niet klem hier. Geef me lucht… NU!" eist ze, smeekt ze... bidt ze.

Terwijl het voelt alsof haar longen langzaam vacuüm gezogen worden, hoort ze plotseling een hoge piep in haar oren, gevolgd door een tik.

En dan is het stil.

Doodstil.

***

De verzengende chaos in en om haar hoofd verdampt. Zelfs de herinnering eraan lost op in het niets en maakt plaats voor stilte.

Een beschermde bal van licht ontstaat rond haar hoofd. Vol met serene rust en licht. Zoveel helder licht, dat ze het niet alleen ziet, maar ook voelt. Het licht is nu overal om haar heen en doordrenkt iedere cel. Totdat er alleen maar licht over is. Allesomvattend en allesdoordringend licht. Zuiver, warm, veilig, gewichtloos, puur, zacht en liefdevol licht.

Ja, liefdevol! Oneindig liefdevol.

En dan gebeurt er iets bijzonders. Het voelt alsof er ruimte wordt gemaakt in haar. Alsof alles dat nog actief aan het overleven en vechten was, de ogen neerslaat, het hoofd buigt, een stap naar achteren doet en vol eerbied knielt.

In die witte ruimte vol licht en eerbied, hoort ze een zachte heldere stem. De stem doordringt haar hele wezen. “Ontspan en geef je over. Laat je meenemen door de stroom van het water, de weg van de minste weerstand."

Al voordat ze bewust een handeling kan verrichten, voelt ze dat ze zich heeft overgegeven. Meer dan ze zich ooit heeft overgegeven. Kalm en vol vertrouwen. Omarmd door stilte, warmte, liefde, licht en lucht.

Lucht.

Lucht? LUCHT! Haar longen zuigen zich vol met lucht.

Lucht?!

LEVEN!

Haar ogen gaan wijd open en maken contact.

Opnieuw zuigen haar longen zich vol.

Ze voelt meer lucht en leven dan ze ooit heeft gevoeld!

Haar lijf, hart en ziel stromen vol met lucht, liefde en leven. Het stroomt, blijft stromen en overstroomt haar hele wezen. Hete tranen rollen over haar wangen. Zonder geluid te maken jubelt ze van intens geluk.

LUCHT! LEVEN!

***

Terwijl ze zichzelf naar een veilige plek probeert te bewegen, weg van de rosten en weg van de onverbiddelijke golven, zoeken haar ogen door de hete tranen naar de lange, asblonde jongen die haar zojuist heeft gered. Hij zag er heel ‘eigen’ uit. ‘Waarschijnlijk ook een Nederlander’ concludeert Alice. Zijn ogen zijn nog op haar netvlies gebrand en ze voelt de afdruk van zijn hand nog op haar bovenarm. De plek waar hij haar vastgreep en haar in één beweging omhoog trok.

Terwijl haar lichaam zoekt naar een veilige plek, blijven haar ogen zoeken. Ze vraagt zich af hoe hij bij haar heeft kunnen komen? Hoe dat mogelijk was, op die rotsen, terwijl de golven zo tekeergingen? Waar ze ook kijkt, op de rotsen, het strand, het water… Hij is nergens te bekennen.

Veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet. Er hebben zich ondertussen tientallen mensen om haar heen verzameld in de lagune waar ze haar veiligheid heeft teruggevonden. Ze kijken haar geschokt aan. ‘Waarom?!’ Denkt Alice, ‘Ik ben toch gered?!

Ze hoeft niet lang te wachten voordat ze het antwoord krijgt op die vraag. Als ze naar beneden kijkt ziet ze het rode vocht langs haar gewonde lijf stromen. Van haar nieuwe bikini is weinig meer over, ze schrikt hoeveel er van haar naakte lichaam te zien is, terwijl er zoveel ogen op haar gericht zijn. Met haar armen en handen probeert ze haar lichaam te bedekken.

Ze wordt uit het water geholpen, door een paar onbekende helpende handen. Ondersteund gaat ze op weg naar de ‘first aid’ post iets verderop, nog steeds krampachtig haar intieme lichaamsdelen bedekkend. Met al die ogen op haar gericht voelt ze zich naakt en kwetsbaar.

Haar gedachten schieten nog één keer naar die lange, tikje slungelige asblonde, jongen, met zijn indringende en geruststellende grijsblauwe ogen. Ze scant het strand, de lagune. Maar waar ze ook kijkt… het enige dat ze ziet is het spoor van helderrood bloed op het witte zand achter haar. En onbekende gezichten. Heel veel onbekende gezichten.

Om haar heen vallen monden open en voelt ze de starende ogen landen op haar bebloede huid. Het lijkt wel alsof iedereen die haar aankijkt bevriest en zij zich als enige beweegt in een wereld die langzaam wordt stilgezet. Ze krijgt de neiging om al die bevroren blikken te smelten en iedereen wakker te schudden en te roepen. "Joehoeoeee, ik leef!! Mensen, niet zo ernstig allemaal. Ik haal adem! En hoe? Ik kan wel zingen van geluk. Ik leef!"

"Thank God… I am alive! Alice Kroeze from the Netherlands is alive! As never before."

De naakte kwetsbaarheid maakt plaats voor totale euforie. Ze wil nu het liefst zingen, juichen, dansen. Opnieuw voelt ze de hete tranen van geluk over haar wangen stromen. Ze is niet alleen gered, maar voelt zich ook bevrijd, verlicht… opnieuw geboren!

Bij de eerste hulppost aangekomen, wordt ze direct opgevangen. Zorgvuldig worden haar wonden geïnspecteerd, schoongemaakt en verbonden. Meer dan een uur zijn ze met haar bezig. Haar ogen nemen het waar, maar het is alsof haar lijf geen contact kan maken met de pijn. Pijn die er zou moeten zijn als ze afgaat op dat wat ze ziet. Grote schaafwonden, waarvan er een aantal flink diep. Veel bloed en loshangend vel. Ze kan geen lichaamsdeel ontdekken dat niet gewond is. Van haar tenen tot haar benen, van haar heupen tot haar vingers, met doorkliefde nagels. Niets is ontzien.

Of toch wel?

De arts die haar helpt, kijkt haar verwonderd aan. "You must have had a lot of angels around you." zegt hij. Hij licht toe hoe bijzonder het is dat haar hele lijf gewond is, maar er geen enkele verwonding is te zien aan haar hoofd. "One hit on the head could have been fatal." zegt hij. "You are a very lucky girl to get a second chance like this.", voegt hij er nog aan toe..

Alice beaamt de mooie woorden van de arts, wat alleen nog maar extra voeding is voor haar euforische gevoel. Het is een wonder dat ze nog leeft! Een geschenk… En dat is het.
Toch voelt ze zich ook wel een beetje dom, dat ze als naïef Nederlands meisje op de rotsen is gaan staan, zonder het gevaar ervan te beseffen. Nog niet eens twee dagen in Australië en nu al dit.

Het is alsof hij haar gedachten kan lezen. "Please don’t do this again. Freakwaves can come up from nowhere. Be careful. The Australian ocean is not like the Dutch Sea. Only Australians with a deathwish go up there. All the others won’t, they know better."

Ze bedankt hem voor het advies en slaat beschaamd haar ogen neer, die er daardoor opnieuw aan herinnerd worden hoe gehavend ze er eigenlijk uitziet.

Ze vraagt aan de arts hoe het kan dat ze, ondanks al de verwondingen, niets voelt. Althans.. geen pijn. Hij legt uit dat de adrenaline het heeft overgenomen in haar lijf en dat ze vast nog wel even doorkan op deze ‘natural rush’.

En dat is ook precies het verrassende doktersadvies dat ze krijgt als ze klaar zijn met het verbinden van haar wonden. Ze moet de komende uren wakker blijven, of, om precies te zijn, in ieder geval niet gaan liggen. Als ze gaat liggen, kan het verband zich gaan hechten aan haar wonden en omdat behalve haar hoofd, haar hele lijf gewond is en er bijna overal verband zit, is er geen kant waarop ze kan gaan liggen om te slapen.
​
Ze krijgt pijnstillers mee en uiteraard het advies om er niet bij te drinken. Maar dansen, dat mag wel. Nou, dat hoeft hij maar één keer te zeggen… Want haar hele lichaam wil maar één ding en dat is dansen. Dansen met het leven. En dat is wat ze doet, tot de zon ondergaat en weer opkomt.

In een serie van drie licht ik toe dat echte leiders:
​
1.      Vervelende klussen over de schutting gooien
2.      Absoluut niet tegen stress kunnen
3.      In heel veel dingen slechter zijn dan anderen

In dit artikel aandacht voor nummer 3:

'Echte leiders zijn in heel veel dingen slechter dan anderen'
Een groot misverstand is dat leiders een soort alwetende halfgoden zijn. Want, (en dat weten echte leiders zelf allang) niets is minder waar. Sterker nog; Leiders zijn bovengemiddeld goed in het 'slechter zijn in heel veel dingen' dan anderen.

Het geheim van hun succes en leiderschap zit niet zozeer in het feit dat ze in heel veel dingen niet zo goed zijn. Nee, het geheim van het succes begint bij het feit dat goede leiders dit openlijk erkennen naar zichzelf én naar anderen. Zonder schaamte, zonder blikken of blozen.
Hoe? Door zich daarnaast heel bewust zijn van de dingen waar ze uitzonderlijk goed in zijn en deze ook vol te benutten. Bij hen is het ‘niet goed zijn in bepaalde dingen’ naast een ogenschijnlijke handicap, vooral een keuze.

Want zeg nou zelf. Hoe aantrekkelijk het misschien ook klinkt, om in alles goed te zijn, je kunt toch onmogelijk alles in één mens, dag, week of leven proppen. En misschien zijn er ook wel heel veel dingen die je best goed kunt, maar waar je helemaal niet op zit te wachten.

Zo kan ik best goed mijn huis schoonmaken en zou ik daar, met drie sportieve mannen in huis, ook makkelijk mijn hele week mee kunnen vullen. Maar… tegelijkertijd vind ik dit zonde van mijn tijd én mijn kwaliteiten! Want er zijn minstens honderd andere dingen die ik leuker vind, waar ik ook goed in ben én die meer opleveren. Dus ga ik dan zelf poetsen? Of laat ik het doen door iemand die daar (als het goed is) oprecht heel erg blij van wordt en daar ook voor wordt beloond?

Voor onze generatie klinkt dit kleine voorbeeld misschien niet meer dan normaal. De meeste werkende mensen laten hun huis schoonmaken. Maar het is nog maar één generatie geleden dat hier nog schande van gesproken werd. Het heeft mijn moeder aardig wat moeite gekost om zich los te rukken van het (eigen) oordeel dat een vrouw toch zelf haar eigen huishouden zou moeten kunnen bestieren. En dat een eventuele succesvolle carrière niet ten koste mocht gaan van haar eerste taak, namelijk het huishouden.

Pas toen ze een succesvolle business runde, besloot ze iemand in te huren om het huis schoon te maken. Wat een lucht gaf dit haar toen ze zich hier eenmaal aan overgaf. Een hele mooie bijkomstigheid was dat haar, door reuma gepijnigde lichaam, ook veel minder klachten gaf toen ze zich ‘beperkte’ tot de managementtaken, waar ze goed in was én waar ze energie van kreeg. Dit had ze veel eerder kunnen doen als ze zich niet door haar eigen overtuigingen had laten belemmeren.

Deze les, die ik als opgroeiende vrouw voor mijn ogen zag, neem ik de rest van mijn leven mee en gaat verder dan dit huis-tuin-en-keuken-voorbeeld.

De beste leiders onderscheiden zich namelijk door alleen die dingen te doen waar ze blij van worden en waar ze uitzonderlijk goed in zijn (geworden). Én door daarnaast met mensen samen te werken die veel beter zijn dan zij in al die andere dingen. Ook weer een ogenschijnlijke inkopper misschien, maar eentje die in de praktijk bij voorbaat vaak al mislukt.
Denk maar eens aan een gemiddeld sollicitatiegesprek. Het begint al bij het uitgangspunt. Ben je als leider op zoek naar iemand waarmee je helemaal op één lijn ligt? Iemand die het werk precies zo gaat doen, zoals jij het voor ogen hebt en die je qua kennis en kunde 'de baas bent'. Een jongere kloon van jezelf dus. Of ga je op zoek naar iemand die jou gaat vertellen hoe je het moet doen, juist omdat die persoon anders is dan jij en omdat die persoon op een specifiek gebied jouw kennis en kunde absoluut doet verbleken?

Teams die zijn samengesteld op een initieel gevoel van gelijkheid, herkenning en egostrelen, zijn vaak na enige tijd uit balans en daardoor minder krachtig. De diversiteit mist, het is teveel ‘van hetzelfde’. Het gevolg is dat mensen binnen het team steeds minder hun toegevoegde waarde ervaren.

Teams met experts die op het eerste oog lijken te botsen, omdat er zoveel verschillende karakters en eigenschappen zijn samengevoegd, kunnen daarentegen super effectief en succesvol worden. Juíst vanwege de verschillen en juist vanwege de kwaliteiten die elkaar aanvullen en versterken. Van groot belang daarbij is wel dat er wordt gewerkt vanuit één gemeenschappelijk doel. Een doel waar iedereen, vanuit zijn of haar unieke expertise, met hart en ziel voor gaat. Zo'n team samenstellen, al die verschillende kwaliteiten erkennen en managen en ervan genieten dat de medewerkers op veel vlakken jou overstijgen, vraagt om goed leiderschap en dat begint dus al bij het eerste gesprek en vooral bij jezelf.

Al zin om te beginnen? Of hiermee door te gaan als het gesneden koek voor je is? ;)

Nog één keer samengevat in drie stappen:

1)     Weet waar je heel erg goed in bent of waar je energie van krijgt en maak de keuze om hier zoveel mogelijk van je tijd en energie aan te besteden; ‘Geef energie aan dát wat energie geeft.’

2)     Weet van jezelf waar je minder goed in bent of waar je geen energie van krijgt en kom hier openlijk voor uit.

3)     Ga een samenwerking aan met mensen die uitzonderlijk goed zijn en energie krijgen van de dingen waar jij zelf niet op zit te wachten en vice versa.

En neem dan eens waar, wat dit met je doet.

Er zijn een paar mogelijke effecten die je over het algemeen terug kunt brengen tot twee globale opties:

1)     Je ervaart rust, overgave, inspiratie en plezier. Werken voelt niet meer als ‘werken’.

2)     Je ervaart innerlijke weerstand.

Als het laatste het geval is, kan het helpend zijn om, onder begeleiding van een goede coach, te kijken naar de overtuigingen en belemmeringen die ervoor zorgen dat jij je hier (nog) niet aan kunt overgeven. Het laatste wat een goede coach zal doen is jou ervan overtuigen dat jouw overtuigingen niet deugen. Ze zijn er namelijk niet voor niets en brengen je waarschijnlijk veel. De optimale uitkomst is dat je ze gaat herkennen en jezelf een optie geeft om volgens oude (bewezen) patronen te opereren. Óf hier en daar eens een nieuwe route in te slaan.
​
Het is een gegeven dat zelfs de beste leiders moeite hebben met het herkennen van hun eigen overtuigingen en belemmeringen. Een hele goede reden dus om leiderschap te tonen en iemand in te huren om dat eens met je te onderzoeken en verkennen. Dit zou zomaar eens de eerste stap kunnen zijn.